Ik ben overtuigd dat het heel moeilijk is om een goede weduwe te zijn, want mensen verwachten nogal veel van je
Je hoort natuurlijk super verdrietig te zijn,
-Bijna uit elkaar te vallen
-Grote huilpartijen te hebben
-Je kinderen te steunen
-Je omgeving te steunen
-De zaak runnende te houden
-Zelfs als je helemaal nergens verstand van hebt
En dan opeens krijg je de gedachte als nou nog één persoon zegt dat het hem/haar spijt dat hij is overleden, dan zet ik het op een gillen….
Gelukkig doe je dat niet, maar het mag duidelijk zijn dat je flink in de knoop komt met je gevoelens
Ik weet wel dat ik in het verleden de nodige mensen stiekem hebt veroordeeld om hun daaropvolgend gedrag: vluchtend, veel te snelle nieuwe relatie, overdreven gejank, opgewekt gemoed, enfin jij noemt het en ik zal het vast wel over iemand hebben gedacht en hopelijk niet uitgesproken.
En dan wordt je zelf weduwe en dan gebeuren er allemaal gekke dingen, alsof je in een theater zit waar een niet al te geweldig stuk speelt en dat opeens de toneelmeester zegt; euhh stop STOP, we gaan nu over naar iets nieuws, waarbij er dan het toneel draait en er dan de hoofdrolspelers opeens verdeeld zijn in niet aanwezig en wel aanwezig en die aanwezig zijn hebben dan opeens een hele andere heroïsche status van weduw(e)naarschap..
Die persoon kan het zelf ook nog niet helemaal behapstukken, het publiek staat letterlijk naar adem te happen en de medespelers zijn gedeeltelijk overkomen door verdriet omdat ze a) nog niet snappen wat er is gebeurd en b) worden verwacht dat ze nu een rol gaan spelen die hoort bij hun bestaande status als achtergeblevene.
En dan vooral zorgen dat ze wel/niet/voldoende verdriet tonen die past bij de status die hun is aangemeten.
Ik denk dat het onmogelijk is om het te spelen, maar het overkomt je wel precies op die manier. Toen mijn man overleed, was ik opeens een flink zielig vrouwtje, daar herkende ik mezelf helemaal niet in, ja ik was verdrietig, zelfs intens verdrietig maar dat maakt me niet zielig.
Dat kan trouwens ook helemaal niet want geloof het of niet je moet je omgeving opvangen en dat kunnen misschien alleen je kinderen zijn, maar dat kan ook een hele bups mensen zijn waar je bijvoorbeeld niet van wist dat ze zich zo close met jouw man hadden gevoeld.
En dat je je kinderen moet opvangen dat is nog een ding, gelukkig heb ik een schoonmoeder die enorm sterk is en die het heel goed zelf kon verwerken zonder mij er ook nog mee te belasten, maar dan krijg je ook nog allerlei mensen waar je soms zelfs het bestaan niet van wist, die je dan huilend opbellen met de opmerking dat ze hem zo missen… En dan moet je hen troosten, terwijl je in je hoofd echt denkt: what the fuck??
Ik heb flinke mazzel gehad dat mijn echte vrienden (m/v) ook onmiddellijk op zijn komen dagen en mij op mijn eigen manier mijn verdriet hebben laten verwerken, ik ben ze er nog altijd dankbaar voor.
Je staat ook versteld hoe andere mensen met je omgaan, het brein is weg, dus het bedrijf is weg en toch verwachten ze dan dat je met een bloedgang allerlei dingen in gang zet, waar je helemaal nooit iets van geweten hebt.
Totaal geen rekening gehouden met de situatie zoals die op dat moment is.
Mensen waar je veel van verwacht, laten je vallen (of ze noemen het: “ jou met rust laten”) op een manier die voor jou onherroepelijke gevolgen heeft.
Mensen besodemieteren je en maken gebruik van je gebrekkige kennis van het bedrijf van je echtgenoot door te beweren dat de bestaande afspraken niet gelden of dat hij nooit iets voor ze gedaan heeft, of nog erger, houden zich gewoon stil in de hoop dat er nooit een terechte rekening gestuurd gaat worden.
Je moet ook totaal geen trots hebben, want je gaat regelmatig met je billen bloot omdat je nou eenmaal dingen geregeld wilt hebben en als je mazzel hebt dan helpt iemand je om een en ander te regelen zodat je het zelf niet hoeft te doen.
Maar eigenlijk is het de bedoeling dat je privé en zakelijk onmiddellijk de regie in handen neemt en een perfecte manager de heleboel overneemt, met kennis van zaken en eigenlijk liefs ook zijn hersens en daarnaast je flinke brede schouders, flink uitbuit, liefs vol zakdoekjes zodat iedereen op jouw schouders kan uithuilen.
En dan moet jij op een of andere manier met je eigen gevoelens om leren gaan, misschien was je huwelijk in de afgelopen jaar al niet meer zo geweldig en krijg je na de initiële schok eerder een gevoel van opluchting dan van verdriet en ga je dan daar je ook nog eens schuldig over voelen??
Wat is het termijn dat je je weer onder de mensen mag voegen en nog veel belangrijker, wanneer ga je je weer herstellen (door bijvoorbeeld iemand nieuw tegen te komen?)
En soms kom je op onverwachte momenten kom je onderdelen uit je mans verleden tegen waarvan je je afvraagt of dit wel klopt maar het nooit meer kunt vragen.
Death is final en dat betekent dat je helemaal in je eentje, geheel onafhankelijk van je omgeving, partner, kinderen, ouders, vrienden etc je eigen pad moet gaan volgen en dat is super moeilijk!
Want een heleboel dingen “horen” niet, volgens de publieke opinie, maar in alle eerlijkheid je leeft toch in eerste instantie voor jezelf, dan voor je kinderen en dan eventueel voor de rest van de wereld en “het publiek en diens opinie” moet je eigenlijk flitsend naast je neer kunnen leggen vanaf het moment dat de panelen in het stuk opeens veranderen.
Ik heb altijd overal een mening over gehad en was nooit te beroerd om die ook nog eens flink te uiten, ik ben volgens mezelf duidelijk maar realiseer mezelf ook dat ik voor andere mensen flink cru kan overkomen
Ik heb in ieder geval in het afgelopen jaar, flink veel opinies moeten bijstellen, ik heb over een heleboel dingen geen mening meer, maar misschien nog meer interesseert me het ook geen bal wat iemand anders van mij vindt, dat had ik al een flink eind, maar nu nog meer.
Ik leef nu voor mezelf, ik geniet van dingen waar ik van kan genieten en laat de rest over aan anderen want als ik een ding heb geleerd dan is het dat het leven zo van het ene op het andere moment over kan zijn en dat dit niet te voorkomen valt door een heleboel veiligheidsnormen in te bouwen.
Een hogere macht beslist en daar heeft verder niemand iets over te zeggen.
Ik ga nu verder, ik overleef zo prettig mogelijk, ik negeer een flink aantal dingen en ik geniet zo veel mogelijk van van alles!
Een prettige dag!