Afgelopen vrijdag, smiddags loop ik narrig door Bakkum heen, ik moet de afgesloten fiets van mijn schoondochter ophalen ergens bij de van Haarlemlaan, bij dat bord van Rob, mam!
Yep, dank je man, fijn dat ik m op mag halen.
Mijn schoondochter moet examen doen en dan lopen de gemoederen flink op en mag ik t ophalen.
Het zit tegen regen aan daar word ik gewoon al helemaal niet blij van.
En ik verheug me al (NIET) om dat ding mee te moeten slepen… opeens hoor ik een schreeuw en kijk om en zie een van MIJN kinderen uit een autoraam hangen.
Hoi Colette!
Hee manneke!
Gaat het goed met je?
En weg is mijn pesthumeur!
Als je kinderen helpt en iets geeft waar ze ze de wereld weer een beetje makkelijker mee aankunnen, dan krijg je daar heel veel terug, zoals nu, zijn smile is om op te vreten.
Jammer dat ik nou nog die klotefiets moet gaan vinden en terugslepen!