Zaterdagochtend ben ik op tijd opgestaan, ik had van mijn franse visser gehoord dat de markthal ook was ontworpen door dezelfde architect als Tour Eiffel en dat het bijzonder mooi was.
Kon ik gelijk kijken of ze nog iets lekkers hadden wat ik wel mag eten.
Al die fransen dragen dus de godganse dag zo een mondkapje, ik weet in alle eerlijkheid niet hoe ze dat doen, als ik zo’n kreng 30 minuten opheb, krijg ik het benauwd en vooral heel erg warm.
Ik heb dat ook als ik een duikbril op mijn hoofd zet, ik krijg het dan benauwd in een babybad en ik kan voor de duidelijkheid heel goed diep en ver zwemmen, zolang er maar geen vissen onder mij door zwemmen of ik zo’n bril op moet.
De grap is ook dat ze denken dat omdat ze zo’n stom ding op de snuit hebben, zij geheel veilig voor Corona zijn en dan prompt vlak op je gaan staan. Ik heb het al nooit niet erg op mensen die in mijn ruimte ongevraagd komen staan, maar nu lijkt het erg op opdringerigheid.
Ze fietsen, lopen op de boulevard en het strand met die dingen op en ik zit letterlijk met verbazing te kijken.
Het lijkt de NS wel, ze weten dat het geen fluit verschil maakt, maar je moet ze wel dragen…
Op de markt is het flink druk, maar vooral heel mooi en het zou een fantastisch decor kunnen zijn voor een jaren 30 stuk als je de roltrappen wegdenkt. Ik heb de trap genomen, ik ben immers op dieet en dan kan ik prompt kijken of ik nog netjes kan traplopen. Bovengekomen is het echt beeldschoon, zie foto’s. Ik heb bij een leeg stalletje heerlijk staan te genieten van al dit moois. Ik denk trouwens dat ik dinsdag moules en woensdag kreeft (die grijze dingen die in de kook roze worden) koop, het ziet er allemaal heerlijk uit.
Buitengekomen controleer ik maar weer eens de auto, gaat helemaal goed en loop dan de winkelstraten in. Als je goed oplet zie je steeds meer mensen zonder masker rondlopen, dus durf ik het ook.
Ik blijf wel continu alert op mijn 1,5 met iets wat ik thuis makkelijk vergeet.
Verderop kom ik een herenwinkel tegen met babylaarsjes van Aigle in de etalage, Ik ben verkocht, blauw of rood want geel moet in de etalage blijven. Nou dan maar rood, verderop in een babywinkel loop ik tegen een bijpassende jas aan in het geel, rood of blauw, maar geel is toch het mooiste.
Mijn kleinzoon komt er weer geweldig uit te zien, oma is super verliefd op hem.
Ingepakt loop ik verder langs een sneakerwinkel waar ze de mooiste kleuren hebben in de uitverkoop. Ik word prompt op twee verliefd en jippie ze hebben de mooiste in mijn maat.
Ik kijk ook nog 2 seconde naar baby sneakers, maar ik vind het nu belachelijk worden. Bepakt en bezakt loop ik weer naar huis. Ik maak alweer een salade, heerlijk en ga lekker naar mijn KMP kijken terwijl ik in slaap val.
Daarna loop ik de boulevard nog een keer af en ga ergens op een bankje zitten. Na enige tijd komt er een meneer naast mij zitten en we raken aan de praat, hij komt uit Namur, woonde eerst aan de Cote d’Azur en sinds februari hier.
Het is een waal maar hij spreekt keurig frans, dus ik versta hem makkelijk. We hebben het over maskers en de manier waarop de fransen denken hiermee zichzelf te kunnen beschermen. Hij vertelde dat hij in een Leclerq door een andere shopper was aangesproken omdat hij het masker onder zijn neus had gedragen omdat ook hij van die dingen benauwd werd.
Hij was daar helemaal uit zijn dak gegaan, grappig ik denk altijd dat ik daarin de enige ben, maar zo af en toe kom je jezelf in andere vorm tegen. Zijn vrouw had hem helemaal tegen moeten houden, allemaal flink herkenbaar.
Ondertussen zaten we te kijken naar de zee vol surfers wachtende op de grote golven die zouden komen en kwamen.
Van hem hoorde ik dat zijn vrouw het de pinguins noemen en ik heb die benaming gelijk overgenomen. Werkelijk 30 of 40 man tegelijk.
Hij moest naar huis en ik was ondertussen flink gebakken in de zon, dus boulevard weer af ook richting mijn tijdelijk huis.
Ik eet alleen maar thuis, ik heb mezelf een strikt dieet aangeleerd en dat wil ik volhouden omdat ik letterlijk kilos af val, dus verzorg ik 3x per dag mijn koolhydraatvrij eten.
Savonds loop ik de boulevard af, tot het einde en toen weer terug terwijl ik met een van mijn besties zit te kletsen, we doen dit regelmatig al 50 jaar en hebben aan een half woord genoeg om te gieren van het lachen, dit tot grote verbazing van voorbijgangers die niet weten dat ik een fantastisch gehoorapparaat heb die telefoongesprekken aanneemt.
Dat krijg je als je het vroeger lekker vond om vlak voor de speakers te staan..
Opeens herinner ik mijn auto en begin te denken dat het misschien toch niet zo een gek idee is om deze eens te verplaatsen, want hij staat er al bijna 3 dagen.
Ik heb mijn sleutel en de kaart bij me en dan ga ik wel in de vishaven kijken of ik daar de gratis plekken kan vinden. Ik rij de garage uit en na 50 meter heb ik door dat er iets gek qua geluid en wendbaarheid in de auto zit. Mijn bestie nog steeds aan de telefoon, vertel ik dat ik even moet uitstappen, ik heb denk ik een lekke band wat inderdaad klopt.
Had ik eerder het nog als briljant ervaren, nu heb ik de pest erin om langs alle restaurants te rijden met een lekke band. Ik probeer wanhopig snel een goede plek te vinden om het wiel zoveel mogelijk te ontzien.
Aan het eind van de vishaven zijn er wel parkeerplekken, maar te betalen aan dezelfde club als waar ik eerst stond. Ik word er geen stuiver wijzer van behalve dat ik nu als laatste van een rijtje sta en dat het wiel makkelijk verwisseld kan worden. Ik bel de ANWB, maar dat nr bestaat niet meer, ik bel naar mijn oudste die de telefoon op speaker zet omdat hij met zijn broer 50 minuten verder op een spelletje zit te spelen.
Of ze even het anwb nummer buitenland kunnen doorgeven en prompt krijg ik het van de jongste. Ik bel het nummer en krijg Margreet aan de lijn, ik vertel mijn probleem en ook dat ik begrijp dat er voor maandag ochtend niets zal gebeuren.
Ik geef mijn locatie door en zij zorgt dat er maandag om 09.30 am iemand zal staan.Ik denk trouwens wel dat ik een engeltje of vijf op mijn schouder gehad moet hebben.
Ik heb ergens in Frankrijk halverwege de banden opgepompt en dat lukte met alle banden, behalve deze, deze bleef op 1 hangen, terwijl de anderen op 2,5 stonden.
Ik heb het verschillende keren geprobeerd maar het lukte niet dus liet ik het maar en daarna heb ik honderden kilometers 150 km gereden.
Ik had een ongelooflijk ongeluk kunnen hebben gehad als het een klapband was geworden. Ik dank hierbij god en al mijn engelen voor hun hulp.
En zal een volgende keer nooit meer vergeten om eerst langs François te gaan, zoals ik dat normaal altijd doe, maar nu uit tijdnood oversloeg.