Mijn huis is een puinzooi, eigenlijk al jaren, dat krijg je namelijk met een man die een grootse hobby heeft, vol met games over elk slagveld ooit geweest en de daarbij behorende uitleg van beide kanten en meerdere sources. Dat neemt behalve zijn kantoor, ook je boekenkast en je nachtkastjes over.
Ondertussen staat de opslag vol met 183 dozen en terwijl zijn voormalig kantoor er nog minstens voor 15 dozen aan boeken en spelletjes heeft staan.
De reden dat deze nog niet zijn meegenomen, is omdat het ene gedeelte over Napoleon gaat en mij buitengewoon fascineert en het andere gedeelte over de eerste wereldoorlog waar ik ooit nog een boek over wil schrijven.
Dat zouden Eric en ik samen doen maar daar hadden we niet genoeg rust voor, nu ga ik het in mijn eentje proberen te klaren, maar pas nadat mijn mooie schoondochter binnenkort “mijn” kleindochter heeft gehad!
En nadat zij, mijn zoon en mijn schitterende kleindochter zijn verhuisd naar hun nieuwe huis, en dus mijn huis een stuk leger raakt.
Dan komt eerst nog de taak om mijn huis zo leeg mogelijk te maken, want niemand heeft drie waterkokers en twee waterketels nodig. Iets van reserve is leuk, maar je kunt natuurlijk overdrijven.
De reden is dat een (semi-) oom kort geleden is overleden, zonder nabestaanden en een huis vol troep. Die troep was er snel genoeg uit, maar je zie je dingen voorbijkomen die ook “handig” zijn. Ik bedoel eigenlijk die ik doodzonde vind om weg te gooien, dus ligt er in mijn rekken in de bijkeuken en de schuur de nodige “handige” dingen die ik niet zo maar weg geef aan Muttathara.
Alleen ondertussen is mijn zwangere schoondochter bezig om allerlei dingen te verzamelen om zo prettig mogelijk in haar nieuwe huis te kunnen wonen en daar heb je met een baby de nodige dingen voor nodig! Mijn tuinhuis staat vol met kinderwagen, kinderstoel, en wat dan ook en mijn bijkeuken werd overgenomen voor twee kasten die een vriendin van mij kwijt wou en mijn schoondochter graag wilde hebben. Recycling noemen ze dat met een duur woord, ik ben een groot voorstander van het doorgeven van spullen omdat het zonde is om alles maar in de vuilnisbak te gooien omdat jij er niets meer mee hebt.
Al dagen sinds die twee kasten er staan kan ik mijn billen niet keren en kan ik ook niet bij mijn lade vol schoonmaak middelen en toiletpapier, zonder bijna in een slangenmens te veranderen.. En gisterenochtend was bij mij de buik vol, dit moest veranderen.
Ik begon eerst met observatie, wat kan en nog belangrijker, wat er niet kan, maar vooral wat wel kan en boven alles wat er moet verplaatst worden.…
Ik heb eerst een heleboel zooi naar buiten gegooid en toen een gedeelte aangepast in “mijn” juridische boekenkast. Al die juridische boeken gaan naar juristen vrienden toe zodat ze weer ergens goed terecht komen, maar dat wordt een heidens werk, dus dat komt ook later aan de beurt.
Waarmee ik weer een plank had leeggemaakt van dubbel geplaatste boeken, oh mijn man hield van boeken. Ik ben ook weer een aantal exemplaren van zijn eigen boek tegengekomen en daar ga ik ter zijner tijd mijn schoonmoeder en kinderen weer blij mee maken.
Contrary tot wat iedereen nu over mij denkt, hang ik niet aan dingen. Gek genoeg kan ik alles van mijn man weggeven, want hij zit stevig vast in mijn hart en daar gaat hij nooit meer uit. Zijn schoenen zijn allang weg, enkele pakken ook en zijn shirts pas ik, dus blijven nog even lekker hangen!
Een paar weken geleden had ik zijn telefoon weggegeven, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om zijn abonnement op te zeggen. Hij zit nog in ons gezin, wordt tenminste weer gebruikt. Ik belde diegene om wat te vragen maar hij pakte niet snel genoeg op en opeens werd ik in een naailes geconfronteerd met zijn stem op het antwoordapparaat.
De stem waar ik het eerst verliefd op werd, die prachtige stem die je mee kon slepen in zijn verhaal en dat het verhaal over iets saai juridisch of fiscaal ging of over de eerste of tweede wereldoorlog, dat maakte niet uit.
Eric kon met zijn enthousiasme en die schitterende stem je gewoon meeslepen zodat je enthousiast werd en wilde snappen wat hij te vertellen had.
En als die stem bijna na een jaar jou verteld dat hij nu niet met je kan spreken, maar dat je een boodschap moet achterlaten zodat hij je terug kan bellen, dan val je daar even helemaal uit elkaar! Gelukkig heb ik dan fantastische kinderen en een vriendje die mij dan weer van de vloer oppakken! We gaan zijn voicemail opslaan en doorgeven zodat zijn kleinkinderen ook weten hoe opa klonk!
Terug naar mijn opruimwoede, ik had er dus een aantal stoelen tussen uit gehaald en had opeens achter een tafel bijna een 60 cm lange doorgang waar ik niets aanheb terwijl ik aan de voorkant er gewoon niet langs kom…
Ondertussen met behulp van vriendje en schoondochter hebben we de boel omgezet zodat we nu alle kasten die eerst van alles in mijn bijkeuken blokkeerden, nu in zijn kantoor hebben neergezet.
In alle eerlijkheid kan ik niet wachten tot alles in hun eigen huis komt te staan, want ik gok dat ik dan flinke ruimte over ga hebben en dan ga ik serieus kijken wat ik verder kan weggeven of verkopen.
Mijn goal is om mijn huis minstens voor de helft leeg te krijgen en dat gaat mij absoluut lukken!
Wens mij succes en ik wens jullie een prettige dag !