Er is een heleboel gezegd over relaties tijdens de covid crises en dan met name dat je relatie zoveel beter kan worden van het samenzijn en niet weg kunnen, maar ik vraag mij dat heel eerlijk wel af. Want opeens worden absente vader wel heel erg geconfronteerd met eeuwig aanwezige kinderen, die continu begeleiding nodig hebben.
En dat die frustratie(s) aanleiding kunnen geven tot het beginnen van een scheiding..
Ik zie ook dat met name mannen dan opeens het “feminisme” aanpakken als een excuus om dan maar geen partneralimentatie te hoeven te betalen, maar is dit wel terecht?
Ik bedoel ik weet dat wij dames in alle waarschijnlijk exact dezelfde kansen krijgen op school als de mannelijke medeleerlingen. En ik denk dat als wij starten ook rustig voor de dezelfde banen kunnen gaan, waarom niet, maar in tegenstelling dat wat een heleboel mensen denken lopen we daar al tegen het glazen plafond aan.
Want in een heleboel banen zullen vrouwen gemiddeld 10 tot 40 % minder verdienen ten opzichte van hun mannelijk medemens. En kan het zo zijn dat het in het begin nog niet zoveel zal zijn dan zal het na 10/15 jaar in ieder geval zo zijn.
Ik ben mannen tegengekomen die vinden dat dames maar hun eigen broek moeten ophouden en in sommige gevallen hebben ze helemaal gelijk, maar in alle eerlijkheid zou ik toch eens willen herinneren hoe dit ook al weer ging…??
Want gezien het feit dat tot op heden alleen vrouwen kinderen kunnen krijgen en daarvoor gemiddeld 6 tot 8 weken uit het arbeidsproces moeten stappen per kind is al een flink indicatie waarom de scheefgroei tussen mannen en vrouwen er ook is.
Vrouwen moeten zich meer bewijzen dan mannen om überhaupt hoger in de hiërarchie te komen, want als je een ongelooflijke belangrijke vergadering hebt en je nanny belt omdat je kind ziek is en volgens de huisarts nu naar het ziekenhuis moet, wat wordt dan je prioriteit??
En nu klinkt bovenstaande zin heel overdreven, maar dan zal ik het even “gewoon” maken…
Er is zo een vergadering waarin belangrijke beslissingen worden gemaakt over onder andere een van jouw projecten, iedereen heeft zijn eigen prioriteit project dus je zult moeten opstaan om gehoord te worden. En je hebt al ondersteuning van een aantal van de topmensen dus het moet een makkie worden. Of nog simpeler, je werkt voor jezelf in de schoonheidsindustrie en je hebt een cliënt die zich lekker wil laten verwennen en daar heb je een extra lange afspraak voor staan..
En dan belt de kinderopvang, er is bof uitgebroken en jij moet nu je kind op komen halen, ja het is je mans dag, maar die beantwoord niet zijn telefoon, ook niet als jij belt en de oma’s wonen net iets te ver en je hebt het net te druk gehad om ooit een moederclub op te richten die misschien wel op die momenten adequaat zou kunnen reageren.
Daarnaast blijft het altijd knagen, wat als die van mij het ook heeft, hoe zat het ook weer en waar moet ik rekening mee houden..
En waarom neemt nou juist vader niet zijn telefoon op, op dit moment…
Dus dan moet je kiezen tussen je carrièrekansen en je kind en in de meesten van die beslissingen kies je gewoon voor je kind. Daarna kom je erachter dat vader zijn telefoon had uitgezet en vergeten had opnieuw aan te zetten, of had hij op dat moment een overleg punt met een collega of wat dan ook. In het kort, door te kiezen voor kinderen en alle “consequenties” die daarbij horen, kun je aardig wat carrièrekansen verspelen, die vaak veel te weinig opnieuw langskomen.
En aangezien het soms lijkt alsof de eerste jaren van zo’n schattig hoopje alleen maar vol zit met allerlei ziektes waarvoor het moet worden opgehaald bij de opvang, wordt jouw status al snel afgeschreven als zijnde onbetrouwbaar (door moederschap).
De situatie wordt nog schever als jij wel in de vergadering blijft, jouw telefoon uitschakelt en jij je carrière voor een keer als prioriteit stelt. Als dan op een op andere manier je man toch de telefoon beantwoord en hals over kop het kind gaat ophalen, wordt hij geprezen als zijnde een “fantastische vader” terwijl jij wordt afgeschreven als arrogante bitch die te weinig oog heeft voor de kinderen..
Eigenlijk zouden we in een soort commune moeten wonen waarbij er ook moeders zijn die helemaal geen zin hebben in een carriere maar wel in kinderen en die dan ook niet te beroerd zijn om die van jou ook maar even mee te nemen…mee naar huis zodat jij nog even die zaak kunt afhandelen en morgen in het uiterste geval van huis kunt werken.
Klinkt dit heel overdreven??
Ik denk het niet, weliswaar zijn mijn tweeling zelf als weer vader van hun eigen kind, sommige dingen veranderen nooit en ik zou het ook mijn schoondochters gunnen om ondanks de baby toch hun ambities waar te kunnen maken als zij dit zo zouden willen..
De vraag is alleen of ik er ook voor thuis zou willen blijven of ben ik eindelijk zo ver dat ik mijn eigen tijd kan indelen, zonder te worden “gestoord” door mijn kind’s kind.
Of zal ik dan toch ook maar 2e lijns worden voor mijn schoondochters zodat zij weten dat zij altijd iemand hebben die de kinderen naar de tandarts kan brengen als ze in het klimrek naar beneden zijn gevallen. Zodat zij hun volle potentieel wel kunnen tonen.
Het blijft een feit dat er te weinig oog is voor ouders m/v, het naar huis sturen omdat er … is volkomen logisch in heel veel gevallen, alleen kijk ook eens wat de consequenties zijn van die oplossing. Waarschijnlijk dat een moeder die dag gewoon niet kan werken, voor geld wat ze wel keihard nodig heeft.
Dus als mannen zeggen dat dames maar hun eigen broek moeten ophouden, dan hoop ik altijd maar dat hun eigen telefoon nooit uitstaat en dat ze bereid zijn om minstens de helft van hun tijd ook er helemaal voor hun kinderen er te zijn, zodat beide ouders een eerlijke kans hebben op de arbeidsmarkt ten opzichte van elkaar.
En dat hun salarissen op voet van gelijkheid staan en dus dat ze inderdaad hun eigen broek kunnen ophouden, want persoonlijk ben ik daar niet altijd even goed van overtuigd.
Een prettige dag