Een vriendin schreef mij in een directe message over het verdrietige overlijden van haar te vroeggeboren kleinzoon.
En ik wil graag mijn reactie met jullie delen. Ik heb het anoniem gemaakt, maar als de ouders dit willen, wil ik graag dit stuk aan hem opdragen!
Ik ben overtuigd dat dit de grootste/verdrietigste last is die een mens kan dragen!
Het verliezen van je (klein-)kind valt mijns inziens in het niet, bij alle andere mogelijke verliezen.
Immers het is ook niet volgens de natuurlijk gang van zaken. Het zou zo moeten zijn dat ouderen overlijden en niet de jongeren en als je dan mijn vriendins mededeling leest dan heb je de indruk dat het universum eigenlijk opeens besloten heeft om tegendraads te gaan draaien.
Men zal wel allerlei “hulpvolle” suggesties geven waarom het beter zou moeten zijn, dat, maar dat zijn mensen die nog nooit echt pijn hebben gehad.
Ik denk dat het dragen van zo een mensenkind voor 26 echt hele lange weken, omdat je continu ongerust in het ziekenhuis ligt en je daar in deze tijd liever geen bezoeker mag ontvangen, je continu op jezelf bent teruggeworpen bent, weliswaar samen, maar toch alleen, ongelooflijk zwaar zijn geweest.
En zo kom je gewoon niet toe aan het genieten van je zwangerschap met de hoop dat er daarna een kans is om dit ruim in te kunnen halen.
En je kunt niet via de telefoon alles uiten naar lieverds die naar je willen luisteren, dat is niet voldoende, je moet kunnen knuffelen met familie en vrienden, je naasten, je liefsten!
Dat moet je ook nog eens, als je uiteindelijk vol angst en beven, toch moet kiezen voor een Keizersnee.
Je hoopt dat het buiten je buik dan misschien beter zal gaan maar dan gaat het toch nog fout, met alles wat ze kunnen doen, raken jullie toch nog je prachtige (klein-) zoon kwijt, precies 2 dagen na zijn geboorte.
Een prachtige manneke gevochten voor zijn leeftijd, maar het niet mogen halen… Zo ongelooflijk gemeen, zo onvoorstelbaar verdrietig
En het ergste is dat je je ook nog eens zo schuldig voelt tegenover je prachtig moois omdat het niet de kans heeft gehad om jullie liefde te voelen.
Wat had je graag… en de lijst is onvoorstelbaar lang en de confrontatie met alles wat je met hem had willen doen blijft oneindig.
Er is nooit een eerste keer meer voor jou en jullie kind. Behalve de keren dat je op allerlei momenten afscheid moet nemen, de realisatie dat je manneke het niet gaat halen en dan dat het waarheid wordt.
Het feit dat machines worden afgesloten wat een onomkeerbaar proces inzet.
Het moment dat het wordt uitgesproken met een tijdvermelding erbij.
Het moment dat je je omgeving op de hoogte moet stellen dat het manneke het niet heeft gehaald en dat je op jouw beurt anderen moet opvangen in hun verdriet.
Het moment dat je het manneke voor een laatste keer aankleedt en dat je je mooie manneke nog een keer kunt laten zien en uit handen durft te geven, zodat iedereen hem nog een laatste keer mag knuffelen om in ieder geval mee te geven dat hij ontzettend welkom en gewenst was.
Momenten dat het niet meer mag blijven maar naar een koude omgeving moet om zo ervoor te zorgen dat je omgeving toch nog een kans krijgt om afscheid te nemen.
En dan jullie laatste keer dat jullie echt afscheid moeten nemen omdat het gewoon moet. En hoe je daar als een berg tegenop ziet maar weet dat het niet anders kan.
Ik wens jou en de jouwen heel veel sterkte, ik denk dat woorden niet voldoende zijn om dit leed te verwoorden
Een hele grote knuffel !
Castricum, 21 november 2020