Ondertussen ben je al weer anderhalf jaar dood en ga ik hele grote stappen nemen in ons leven, ik heb ondertussen al bijna een jaar weer een vriendje maar vraag mij toch regelmatig af waarom ik je dan toch zo ongelooflijk mis. Zo erg dat ik van tijd gewoon wil stoppen in de hoop dat ik jou dan weer tegen zou kunnen komen en niet verder alleen alles moet regelen en organiseren.
Ik mis je ook voor de jongens want ik zie dat die je nog elke dag ongelooflijk missen, alhoewel we niet altijd dezelfde gedachtes over opvoeden hadden, herinner ik mij nog dat we in bijna 28 jaar geleden in mei ’94 een scan lieten maken en dat ik eerder dan Frank zag dat het om twee kinderen ging! Jij ging helemaal uit je bol, je liep te springen, je was zoo ongelooflijk blij, terwijl ik alleen maar kon denken aan alle verschoningen etc, liep jij te dansen door de kamer heen en dat is eigenlijk nooit gestopt.
Je was mijn baken als ik helemaal op was en de neiging had om ze om te brengen, dan belde ik je met de mededeling dat je beter thuis kon komen als je ze nog in leven wilde zien en dan kwam je ook met een bloedgang naar huis. Bij de tijd dat je thuis was, was ik dan allang weer over de bui heen, maar wel ongelooflijk blij dat jij er weer was.
We hebben heel veel fouten gemaakt, vooral aan het einde toen we elkaar bijna niet meer konden vinden en jij en ik elk een kind hadden gekozen om de liefde te geven die we eigenlijk aan elkaar hadden moeten geven, zo goed als ons huwelijk meestal was, hoe groot de gaten konden zijn.
Ik kon heel goed op eigen benen staan, de hele wereld aan zodat jij je soms gewoon achter mij kon verschuilen, maar wist je ook dat ik dat alleen maar kon, omdat ik wist dat jij mij zou opvangen als ik het niet meer zou redden??
En nu anderhalf jaar later na jouw overlijden in de voor mij slechtste tijd van het jaar, is er voor mijn gevoel geen redding meer mogelijk, ik verdrink en ik mis je zo ongelooflijk. En dat wordt dan nog erger als onze kinderen los van elkaar tussen neus en lippen tegen mij zeggen hoeveel ze jou missen, nog elke dag!!
En alhoewel ik al een jaar een vriendje heb, stopt dat het missen eigenlijk helemaal niet en het stopt zeker niet het gevoel van onmacht als een van mijn kinderen mij (zo maar) verteld dat ze papa zo missen… Het heeft geen zin om in tranen uit te barsten, maar het gevoel van onmacht blijft!
Dus ik mis je, ondanks dat ik door ga, ondanks dat ik een vriendje heb, ondanks dat ik ondertussen grootse plannen aan het maken ben en ondanks dat jij en ik grootouders zijn van twee schitterende kleinkinderen.
Ik weet nog dat jij zei toen je vader overleed, dat je vanuit zijn ziekenhuis kamer naar buiten keek en wilde schreeuwen naar mensen beneden of ze wel wisten dat je vader dood was en waarom de wereld niet stopte zoals het voor jou was gestopt op dat moment!
Ik hou van je en dat zal nooit meer minder worden, ik mis je, maar nooit zoveel als je kinderen jou missen, want je was er voor hen veel te kort en toen abrupt opeens niet meer!
Eric je wordt nog zo gemist, ik denk dat je dat nooit had bedacht hoe groot jouw gemis zou zijn!
Dag mijn allerliefste, dag beste papa die mijn kinderen konden hebben, leukste opa die mijn kleinkinderen hadden moeten hebben en leukste collega die menigeen ooit had
Ik hoop dat jij mij ook een beetje mist !
Colette