Een van de dochters van mijn buren is over uit het buitenland en ik haal haar op vanaf Schiphol, ik ben erelid van de familie en flink verzot op ze.
Je kunt geen betere buren vinden, ze hebben onze jongens door hun puberteit geholpen en ons toen en nu flink ondersteund, dus nu wordt het ondertussen onze taak om hen te ondersteunen en dat doen we als familie graag.
Ik realiseer dat ik erg makkelijk over mijn kinderen hun tijd beslis, ondanks dat ze allang volwassen zijn en word nog wel eens flink op mijn plek gezet als ik een en ander denk te organiseren met hun tijd. Ja mam, gaat het met je! Dat kun je toch wel even vragen??
En alhoewel ik het nooit zeg, denk ik dan altijd aan alle keren dat je ze god weet waarnaartoe heb gebracht en/of weer opgehaald of de keren dat ze je midden in de nacht opbelde om te vertellen dat er geen trein meer ging vanaf Utrecht, Amsterdam etc..
Ik kom dan altijd!
Terwijl ik s-nachts de telefoon opneem, werd Eric altijd wakker, luisterde mee en begon dan zijn kleding aan te trekken. Daar was nooit geen discussie over.
Ik ben ooit een vriendinnetje verloren omdat hun vader een keer streng was en zei dat we zelf maar naar huis moesten komen lopen als de “disco” afgelopen was.
Het was hemelsbreed 15 minuten lopen, langs een weg waar amper verkeer kwam. Maar het meisje is wel doodgereden door een dronken chauffeur en ik wil in alle eerlijkheid niet weten wat die man zichzelf verwijten heeft gemaakt.
Dus als er een telefoontje komt dan stapten we uit bed en in de auto om ze op te halen.
Automatisch, altijd!
Dus als ik tegenwoordig wat aan ze vraag, verwacht ik eigenlijk eenzelfde reactie, die ik niet altijd krijg.
Wat ik namelijk ook vergeet is ik dat mijn kinderen dolgraag wilde hebben en niet omgekeerd.
Toen Eric en ik elkaar tegenkwamen waren wij al halverwege de 30 en ontmoette wij elkaar via een advertentie die een goede vriendin aan zijn kant had opgemaakt voor zijn 35e verjaardag en een goede vriendin van mij had gelezen… Jurist, motor, karate waren de keywords voor haar, ik dacht alleen maar okay hij heeft dus waarschijnlijk hersens…
Ik heb een paar weken moeten wachten eer hij belde, maar werd ik al verliefd op zijn stem en de conversatie.
Ik weet nu dat ik een sapio sexueel ben, ik val dus op hersens, toen kende ik het woord niet eens.
De eerste ontmoeting, onderbroken door een uitstapje naar een BBQ van mijn vrijwilligerswerk en werd een duidelijke uitwisseling van informatie.
Wat wil ik in een serieuze relatie?
En alhoewel ik heel goed voor mezelf kon zorgen, kon ik het niet over mijn hart krijgen om alleen kinderen te krijgen, dus dat werd mijn eerste vraag: “Wil je kinderen?” “Nou niet persé!”
Hij was de jongste van de familie en had ondertussen de nodige neefjes en nichtjes dus hij vond eigenlijk wel dat er genoeg kinderen in de familie waren..
Kinderen waren voor mij voorwaarde, anders hoefden we niet verder te praten.
Ik stond verbaasd over mezelf dat ik zo duidelijk was, maar ik vond hem dan ook helemaal leuk.
Oh en één is niet genoeg!
Ik had genoeg om mij heen gezien dat eenling kinderen best het nodige misten als er niet nog eentje bijkwam, dus het zou en moest op zijn minst twee kinderen zijn.
“Oh okay dan en verder heb ik ook nog wensen…
“Gelukkig kwamen de rest van de wensen flink met elkaar over een, dus we hadden een match.
De volgende dag belde er een vriendje van mij: “En? Was het wat??” mijn reactie was juichend: als hij vandaag belt dan trouw ik hem.
Grappig dat ik pas kortgeleden heb gehoord dat ook hij juichend onze afspraak had teruggekoppeld: ik heb een vrouw ontmoet die al mijn knoppen indrukt!
En zo begon onze relatie eindigend in een huwelijk van 27 jaar met prachtige tweelingzonen, waar ik steeds trotser op wordt.
Het enige nadeel is dan dat je wel eens vergeet dat ze ook nog een eigen leven hebben, de een al vader, de ander al onderweg…
Toch bof ik ongelooflijk, als ik wat vraag voor onze buren, staan ze altijd klaar, het kan even duren, maar het gebeurt, omdat ze gewoon familie van ons zijn.
De baby showen, de foto’s van de echo delen, ze horen er gewoon bij.
En als ik vraag om het hout naar binnen te dragen, dan vragen ze gewoon wanneer??
Het maakt me ongelooflijk trots om zulke machtige kinderen te hebben.
