En terwijl we de camper vooruit de diepte in rijden op weg naar ons overnachtingsplekje, bid ik dat ik er morgen weer uit kom… maar de volgende ochtend schiet mijn versnelling er wel drie keer uit en kom ik voor geen stuiver omhoog!
Onddertussen geef ik veel te veel gas, ik zit aardig in paniek achter mijn stuur..
Calma, calma, posso io, sono autista?; een meneer van mijn leeftijd staat naast mijn raam en probeert me te kalmeren, hij is professioneel chauffeur en hij gaat het wel even oplossen…
Jammer genoeg lukt het hem ook niet, dus mijn camper wordt weer onderaan teruggezet en hij gaat op zoek naar iets wat mij omhoog kan trekken. Ik ben totaal in tranen!! Volgens hem komt t allemaal goed, maar ik weet al dat dat niet t geval gaat zijn!
Met veel getoeter en vloekwoorden bij mijn autista wordt ik de kuil uitgetrokken, ik geneer mij flink, want ik ben super onafhankelijk en geen trutje maar dit word mij flink teveel. Boven aan de kuil, draait hij en zet de camper een stuk verderop, op een plat gedeelte, ik heb al verteld dat ik de Automobielclub Olandese ga bellen en ik krijg een lief jongmens ad telefoon, die volgens mij niet helemaal,doorhad dat ik best een grote camper heb.
“Hebben jullie een goede garage hier in de buurt, ik spreek voldoende italiaans om mij te redden?”; ik weet dat ik vandaag niets hoef te verwachten, het is allerheiligen en ik ga morgen wel bellen.
De volgende ochtend bel ik er naar toe en er wordt mij verteld dat ik 4 km verderop de goede garage kan vinden, komt u maar, dan ga we wel kijken, is het advies.
De jongens van de camping zeggen dat ik me helemaal niet druk hoef te maken, het is allemaal bergafwaarts dus het kan makkelijk, nu nog alleen de helling van de camping zelf op.
Ik doe het eerste stuk met veel te veel gas en dan krijg ik mijn hersens weer bij elkaar, piano, piano, het pad wordt voor mij vrijgemaakt, iedereen eraf en ik haal het straatplateau wonder boven wonder.
Een vd boys stopt de stroom autos en ik kan de weg op.. euh nou van naar beneden toe rijden is geen sprake, ik moet ook hier best wel klimmen, maar ik rij in zijn twee, had ik t eerst alleen op de achteruit, ik heb het nu ook op de vooruit. Ik duw de camper zowat naar voren, toeren laag houden, rustig koppeling op laten komen, dan pas ga geven.
Ik weet het allemaal, maar het zweet staat me op het voorhoofd, we gaan nu weer iets naar beneden; “hoe ver nog?” vraag ik, “we zitten op de helft”; zegt mijn co-piloot.
In het centrum zie ik een weg stijl naar boven rijden… die toch niet?? Gelukkig we moeten we de vlakke weg ernaast hebben en we zijn er bijna… nog even onder een viaduct door waar de hoogte wel 3.20m is.
Ik heb een aantal weken geleden de satelliet eraf gehaald en ben ik nu 3.15m dus ik rij er met een slakkegang doorheen, we zijn er.
Ik ben zo opgelucht dat ik de gehele oprit blokkeer en loop naar binnen.. ik wacht keurig op mijn beurt en de baas komt naar mij toe en ziet achter mij de camper opdoemen…
Oh nee, die is veel te groot, wat u nu moet doen is een klein stukje doorrijden, ongeveer minder dan 5 km en daar is een Iveco garage, die kunnen wel omgaan met zo’n grote camper.
Ik ben alweer bijna in tranen: ik was al blij dat ik het tot hier heb gered, maar hij is onvoorbiddellijk, ik moet verderop zijn, een klein stukje maar geen hoogte verschil en rustig rijden, kan makkelijk…
Tussendoor vergeet hij dat ik ook hier onder een andere weg moet doorrijden, maar mijn camper is een toppertje en laat mij ook weer omhoog komen en na enige tijd sta ik op een stuk grond, ver buiten het dorp, vol met schoolbussen, zandauto’s etc. Ik zie ook dat Monaco deze garage ook gebruikt en dat geeft mij weer een beetje moed!
De eigenaar heeft er geen zin in, hij sterft van het werk en dan dit ding, hij weet niets van Fiats en hij maakt dat heel duidelijk. Gelukkig heeft een van zijn monteurs er een andere mening over en helpt hem voor ons over de brug, vermits we goed realiseren dat we minstens 4 dagen moeten wachten, want dan zijn we pas ad beurt.
En vanavond zit u achter het hek, want dat sluit ik!
Het zal mij een zorg zijn, ik heb er bijna blind vertrouwen in dat hij de boel goed zal repareren. Dezelfde avond besluiten we met de honden naar San Remo te gaan, naar een airbnb, uit zijn haar! Ik word door zijn mevrouw gemaand om alles van waarde mee te nemen. We vinden een plekje en we spreken af voor de volgende dag, maar als we de volgende morgen wakker worden heeft deze eigenaar geannuleerd, dus gaat mijn vriendje Tokyo opnieuw zoeken en vinden en ik, gewaarschuwd door mevrouw bel een taxi en vertel ik ik honden heb en naar San Remo wil, zo rond drie uur.
Hij gaat er bijna vandoor als hij mijn herder ziet, ik heb schone dekens meegenomen en die leg ik achterin, Tokyo heeft alle tassen ook al op de achterbank gelegd, de honden gaan er super makkelijk in en geven geen piep.
Hij dropt ons vlakbij de plek waar we moeten zijn en vraagt een exhorbitant bedrag, het zal me even zorg zijn, ik ben in San Remo, op weg naar een appartement, mijn camper wordt gerepareerd, weliwaar regent t, maar ik ben een grote optimist, het komt goed, ik voel het!
We zitten al bijna een week “opgesloten” in onze Airbnb, alles is gewassen en weer droogen we wachten op t verlossende woord vd garage dat de koppeling en alles weer super in orde is en dat we weer door kunnen, maar tot op heden hebben we alleen maar gehoord dat t iets langurig en kostbaars wordt, we worden er allebei niet blij van.
We “wonen” we in de oudste wijk van San Remo, waarbij t vooral lijkt alsof elk huis tegen t volgende is aangeplakt of van binnen uitgehouwen is uit de rotsen.
Als je binnen zit, krijg je amper licht laat staan zon binnen, daarvoor staan de huisen te bot op elkaar.
Je loopt je het rambam van boven naar beneden waarbij je vooral gemaand wordt om niet op de grote kiezels te lopen omdat die spiegelglad kunnen zijn in de regen, en ondertussen hebben we regelmatig regen, bijna om de andere dag! Ik loop de eerste vier treden vanuit mijn huis ondertussen al zonder de muur te gebruiken als steun en ben daar supertrots op.
Je had mij de eerste dagen moeten zien, ik denk in alle eerlijkheid dat toen mijn schoonmoeder weer moest leren lopen met haar nieuwe heup, dat er een stuk vlotter uitzag, dan ik na mijn voordeur de treden kreupelend afga.
In alle eerlijkheid, dit is een uitstekend obstakel parcours, want je moet aardig wat overwinnen om van boven naar beneden te wandelen, maar de mensen zijn vriendelijk, manen je allemaal tot voorzichtigheid waarschijnlijk omdat ik zo truttig doe. En t kost allemaal bakken energie, dat naar boven lopen, gelukkig gaan we ook naar beneden, nog steeds eng, maar steeds sneller!
Met andere woorden ik begin mij aardig thuis te voelen, je loopt elke keer langs een groep opgeschoten jeugd wat ik eerst best wel eng vond, tot ik erachter kwam dat de oudste knul de dame van t supermarkje nonna (oma) noemt!
Ik zie trouwens regelmatig diezelfde jeugd rond haar winkel hangen, denkelijk zodat niemand iets bij haar steelt.. ze heeft mij al aangeboden dat als ik geinteresseerd zou zijn, graag een paar betaalbare apartementen wil laten zien waar zonlicht wel binnendringt… ik hou t in gedachte!
Het meisje in t atelier daar om de hoek heeft een half Italiaanse moeder, die geloof t of niet, uit Heiloo komt, de wereld blijkt keer op keer klein. Haar dochter heeft me geholpen om een soepjurk waarin t leek of ik in verwachting was, nu weer een leuk strakker en bijna sexy jurkje blijkt. Ik bof!
Nou maar heb ik gehoord dat ik morgen in ieder geval mijn camper weer kan gebruiken, we worden teruggebracht door een vd dames van de holiday let, hartstikke lief!
We weten nog niet exact waar we van daaruit naar toe gaan, het zal wel even wennen zijn met een nieuwe koppeling, ik moet mijn moed flink terugvinden.
Verder regent ‘t hier deze week nogal, eigenlijk net zoals in Spanje en in Portugal, dus we gaan maar gewoon door naar Genova, Cinque Terra, Firenze, Siena, en Pisa en nemen dan een ferry vanaf Roma via Sardegna naar Barcelona om daar meanderend naar Portugal te komen .. ik wil ZON!
Laatste avond in San Remo
10 november 2022
Colette