Ik heb al een tijdje niet geschreven, ik kan daar een heleboel excuses voor vinden, maar de voornaamste is eigenlijk dat ik facebook opengooi en prompt video ga kijken en ik weet zeker dat ik zo weken kan doorkomen.
Ondertussen is het wel al zo dat mijn vriendje flink geïrriteerd reageert als hij mij weer eens ziet loeren op een flink te klein scherm, zonder geluid zodat hij niet wakker wordt van mijn obsessief gedrag, ook omdat ik mij er eigenlijk flink voor schaam.
Want in alle eerlijkheid, je leert niets, behalve dat de reclames ongelooflijk dom en irritant zijn en veelal gaan over dingen die je niet wilt eten of wilt gebruiken..
Maar vandaag heb ik de cirkel weer doorbroken en dat heeft een reden.
Ik merk dat ik niet altijd in de gaten heb wanneer het weer de sterf- of verjaardag is van Eric. Ja ik zie de datum voorbijkomen en zorg dan vooral dat ik die dag flink druk ben, zodat ik er het minste mee bezig ben. Ik doe hetzelfde met de sterfdagen van mijn ouders en broer. Noem het van alles, maar ik heb nou eenmaal mijn eigen manier om met sterven om te gaan.
Jammer genoeg heeft mijn lichaam daar heel andere ideeën over dan mijn hersens, daags daarvoor raak ik flink emotioneel over niets en moet mijn vriendje mij dagelijks van een huilbui troosten, het valt mij mee dat hij nog niet gek van mij is geworden.
Het maakt mij in ieder geval duidelijk dat ik toch een goede hand van kiezen heb ten opzichte van een relatie, misschien heeft het feit dat ik vroeger iets te veel met mijn hoofd in de wolken rondging, daar mee te maken.
Ik ben in mijn jeugd menig keer uitgegaan met iemand waarvan ik mij tijdens het eten al afvroeg wat ik in hemelsnaam bezielde om hier tijd aan te besteden.
Dat ik dan doorploegde omdat ik beleefd wilde zijn en dat ging zo ver dat ik zelfs wel met ze naar bed ging omdat ik mij geforceerd voelde om “iets” terug te doen.
Gelukkig werd ik het menig keer tijdens de seks zo zat, dat ik halverwege het bed uit stapte en ze met kleding in de hand mijn huis uitgooide of mezelf in het trappenhuis nog stond aan te kleden.
Life is too short for bad sex!
En je moet ergens je grenzen trekken!
Mijn overbuurvrouw had moeite met slapen en hing dan uit haar keukenraam uitkijkend over mijn appartement. Als ik er dan een uitgooide, dan zei ze in haar eigen patois:
Ça va Colette??
Ça marche??
Euh Non Sylvaine, ça ne marche pas de tout, merci !
Het kan heel moeilijk zijn om te leven in een apartementje in Beausoleil, naast Monte Carlo, waar de ramen alleen maar in januari dichtzaten, de rest van het jaar waren ze wijd open vanwege de hitte. Waar mijn lounge ook mijn slaapkamer was zodat mijn bed dus vlak bij het raam stond…
Ik weet in ieder geval dat ik voor genoeg entertainment zorgde voor wat betreft Sylvaine, je moet je ook realiseren dat de tv nog om 23.00uur ophield en er zelfs geen computers bestonden die kleiner waren dan een flink voetbalveld.
Maar terug naar mijn originele punt, mijn lijf die mij toch forceert om stil te staan bij mijn verlies die ik in de afgelopen jaren heb geleden. Het gekke ervan is dat je kleinkinderen, zo mooi, lief en luid als ze zijn, niet kunnen compenseren voor het verlies wat je hebt geleden.
En eigenlijk is dat maar goed ook, een mens moet verder, iedereen moet zijn of haar eigen leven leiden en je kunt niet continu op de plaats stil staan.
I want to dance, to travel, to live and to enjoy life en die instelling heb ik altijd gehad.
Ik denk stiekem wel eens dat mijn energie Eric langer in leven heeft gehouden dan dat hij heeft gerealiseerd maar misschien zou ik die opmerking alleen voor mezelf moeten houden.
En dus merk ik dat ik tussen mei 20 en Juni 28 eigenlijk amper goed functioneer, dat ik daarin wel knopen doorhak maar bijna niet kan starten met het verwezenlijken daarvan.
Ik blijf dingen in mijn hoofd verwerken, plannen aanpassen en zoveel mogelijk advies inwinnen zodat ik daarna mijn plannen ga uitwerken en aanpassen aan nieuw ingewonnen advies, waarbij ik continu kritisch naar mezelf luister om te horen of het wel bij mij past!!
Een goede vriend, die ik zo hoog heb zitten dat ik hem in gedachte altijd als mijn broer bestempel, alhoewel ik dit nooit uitspreek, hij heeft namelijk al twee zuster en geen enkele behoefte aan eentje zoals ik erbij… is hij toch zoals ik mijn broer graag had willen hebben.
Hij heeft veel common sense, spreekt (bijna) alles naar mij uit en weet in alle eerlijkheid dat ik alleen eruit haal wat ik bij mij vind passen. En dat is okay voor hem. Hij weet trouwens ook heel goed waar hij het over heeft, heeft enorm veel verstand van zaken. Ik ben op super trots op het feit dat hij mij nog steeds als een vriendin ziet en dat hij op (een gezonde manier) van mij houdt. Ik ga hem een dezer dagen bellen, in de hoop dat hij mij wil aanhoren, ik ga hem vragen over alle vragen die ik zelf heb, wat als ik dit, wat als ik dat..
En vooral: zie ik alle consequenties van mijn situatie of mis ik iets??
Je gaat nog wel horen als er wat gaat veranderen, ik vertel je precies wat ik kwijt wil.
Tot slot: Heel veel dank aan al die heerlijke mensen die de tijd nemen om mij lieve complimenten op het facebook te geven.
Op mijn diepste donkerste momenten word ik daar enorm door getroost.
Vooral als ik mezelf ergens van moet gaan terughalen, omdat dat iets is wat je moet doen als volwassene, jezelf in je nekvel moet pakken om door te durven gaan terwijl je zoveel informatie voor je kiezen krijgt dat je bang bent om een foute beslissing te maken.
Ik wens jullie allemaal een wijze dag vandaag!