In deze franse provincie in Belgie bestaat er iets heel aparts, namelijk een bootlift, voor wie het nog niet weet, mijn grootmoeder kwam uit een kanaalboten familie, wat betekende dat ze ondanks dat ze heel klein was, in windstille periode gewoon een harnas aan moest trekken wat vast zat aan een touw, wat weer verbonden was aan mijn overgrootvaders boot. En zo klein als ze was, 1:50m hoog, net aan, betekende dit dat ze net als haar broers en oudere zusters de boot moest trekken.
Vandaar dat je vaak naast kanalen een looppad terugvindt, ietwat geschut door bomen. Zodat de trekkers ietwat beschut konden trekken
Op de weg naar Versailles kwam ik er vlak langs, de moderne versie waar een boot in een soort bak wordt gedreven en dan letterlijk met een lift wordt opgehezen en dan over land getransporteerd tot het weer terug in het water terecht komt!.
Maar dit was de moderne versie en ik weet dat er dan waarschijnlijk ook een hele mooie historische versie ervan bestaat, zoals een van voor 1900, min of meer ontdekt/ontworpen door de Engelsen!
Het is een waanzinnige uitvinding waar zelfs mijn oma wel eens over sprak vanuit haar jeugd!
En een daarvan is dus in de provincie Hainault en ik zag het bord op de grote weg ervan.
Dus wij van de grote weg af, op weg naar Centre Historique. Het was een prachtig plekje met een jagerspad ernaast, heerlijk rustig, geen kip te zien. We lopen naar de lift, ongelooflijk imposant bouwsel en lopen erlangs omhoog om te zien hoe het er van boven uitziet.
Even voor de duidelijkheid, ik haat boten, ik moet alles doen om mijn paniek binnen te houden als ik een ferry binnenrij, lopen is zo mogelijk nog moeilijker!
Al sta ik op de wal, ik verstijf als er een grote boot/schip langs komt, ik moet bij de IJmuider sluizen er alles aan doen om gewoon te blijven doen, in plaats van te bevriezen van angst.
Ik heb dat niet als ik zelf op een boot sta, uitgevonden dankzij een lieve vriend vorig jaar, maar op de wal ben ik bang! Compleet irrationeel dus!
We lopen naar boven en er is weinig te zien, twee bakken naast elkaar, niet dieper dan een kinderbadje!
Met een railing in het midden waar je je boot aan vast kunt leggen! Tokyo loopt over een van de sluizen heen naar het midden en vraagt me ook hier te komen.
Ik doe het, om hem een plezier te doen, terwijl ik compleet semi hysterisch niet mezelf ben, ik hou zijn hand vast, want hij moet me wel op komen halen en met de andere de railing, nogmaals het is maar 50 cm diep heh!
Aangekomen op het middelstuk, leg ik aan Tokyo uit hoe het dan ging en dan OPEENS, gaan beide sluisdeuren een stukje omhoog en ik compleet in hysterie en bevries!
Voor de duidelijkheid nogmaals, ik weet dat ik op een stukje vaste land sta, ik weer dat ik over dat middenstuk naar de andere kant kan lopen want sluizen gaan nooit tegelijkertijd open, en in alle eerlijkheid, als ik mijn knie een beetje hoog optrek, stap ik zo weerop die deur, tenminste als de machine het niet helemaal naar boven trekt!
Tokyo lacht en legt uit dat t zo weer gaat zakken, maar t maakt niet uit, ik sta daar bevroren op t middenstuk, met mijn ogen stijf dicht, keihard te huilen!
Als het mij een ding leert, dan is het hoe irrationeel angst is, ik bevries nooit, ik zoek naar oplossingen terwijl ik situaties ondertussen observeer, behalve daar, toen stond ik te huilen op een veilige plek waar mij niets kon gebeuren!
Ps.: na 5 minuten ging de sluisdeur weer naar beneden en kon ik weer naar de vaste wal lopen, drie stappen vol angst!
Ik zou wel eens willen weten waar dat vandaan komt!
Woensdag 18 oktober 2023