Naast alle andere dingen die er gebeuren in mijn leven, ben ik bezig om mijn huis te verkopen, niet omdat ik het hier in Bakkum Noord niet meer leuk vind, maar meer omdat ik nog wil gaan reizen en dit huis eigenlijk een grote familie verdiend, die zich lekker kunnen uitleven in de tuin en meer. Het is namelijk een waanzinnig groot huis, iets wat je vanaf de voorkant niet herkend, daarvoor moet je echt goed rondlopen.
Toen Eric nog leefde en het achterste gedeelte van de schuur had geclaimd als zijn domein waar hij zijn artikelen en boeken schreef, was ondertussen dit huis geheel dicht geslibt, omdat huizen net als sloten eigenlijk elk jaar (of eigenlijk vaker) gewoon leeg geharkt moeten worden, iets wat in alle eerlijkheid in de 18 jaar dat ik hier heb gewoond, nooit is gebeurd!
En nu moet mijn geweldige huis op de foto en net als bij kinderen zorg je dan dat ze vooraf bij de kapper zijn geweest en dat hun kleding er goed uitziet, dus ben ik de afgelopen weken bezig geweest om al die dingen die al een tijdje er lagen op te knappen. Eric hield er niet van als dingen veranderde, hij kon daar maar slecht mee omgaan en iets repareren was al helemaal van den boze. Hij had dat opgelopen in zijn jeugd, zijn vader was briljant met tuinen maar onhandig met techniek, dus als mams oudste broer langs kwam, menig zondag dan had hij altijd een schroevendraaier bij zich om weer een en ander te repareren.
En dan ontmoet en trouwt hij iemand die een hele handige vader heeft, die gelijk alles repareert, nooit iets uitstelt en waar minstens elk jaar iets groots verbouwd werd… We waren de eerste met centrale verwarming, door mijn vader zelf aangelegd en ik herinner mij goed dat de cv-ketel naar boven werd getild zodat het op de zolder zijn eigen plek kreeg. Een lier aan de nok van het huis en door drie man naar boven getild terwijl er boven op zolder iemand stond om het op zijn plaats te zetten.
Dus wij hadden soms flinke aanvaringen over wat er met het huis moest gebeuren, gelukkig werkte hij ook regelmatig aan de andere kant van het land, zodat ik grotere reparaties zoveel mogelijk plande als hij ergens cursus stond te geven.
En dan was hij de volgende dag als blij om vroeg naar de Vrije Universiteit te rijden en daar in zijn eigen kantoor in alle rust verder te kunnen werken aan een of ander stuk. Toen we het ooit kochten en groots verbouwde, toen vroeg de timmerman aan mijn vader of mijn man hier ook echt woonde… want hij was er nooit!
Maar nu heb ik het huis voor mezelf, mijn oudste heeft een eigen flat in de volgende gemeente, mijn jongste studeert in een naburig land voor zijn masters, dus helemaal van mij alleen en hoeveel ik ook van dit huis en mijn lieve buren hou, nu gewoon veel te groot, 5 slaapkamers, 1 studeerkamer, grote bijkeuken en een groot tuinhuis in een enorme tuin is gewoon belachelijk.
En ook veel te groot voor mijn vriendje, hij zit het liefst met zijn computer aan de eetkamer, omdat ik daar het vaakst langs kom en dan merk je dat je nog maar een paar kamers intens gebruikt en de rest superfluous is.
Dus gaat het in de verkoop en moet er zoveel mogelijk uit om te laten zien dat echt zo’n groot huis is en dat is hard doorwerken. Ik denk dat ik ondertussen al 4 of 5 grote containers uit het huis heb gehaald en ik heb al weer troep voor nog 3, maar die foto’s die dringen, want eigenlijk wil ik weg, naar de zon, zo snel mogelijk, zelfs terwijl ik weet dat ik dat wel kan gaan schudden dit jaar, want weliswaar zal mijn huis wel snel verkocht zijn, ik moet daarna keihard aan de bak om zoveel mogelijk dingen te verkopen, weg te geven, op te geven en dat wordt een opnieuw een flinke emotionele tijd.
Ik heb ook de indruk dat omdat ik ondertussen alles al drie keer door mijn handen heb gehad, ik elke keer opnieuw afscheid neem van mijn broer, mijn ouders en mijn allerliefste en behalve dat het emotioneel sloopt, sloopt het ondertussen ook flink mijn lichaam. Mijn handen krijg ik niet meer recht, mijn rug al helemaal niet en ik voel opeens hoe oud ik eigenlijk al ben!
Gelukkig heb ik ook een heel leuk vriendje, die dan stiekem het bad klaar maakt en mij verteld dat ik pas over 5 minuten de badkamer mag inkomen die hij dan helemaal heeft omgetoverd tot een spa. Ik hou eigenlijk niet van bad, ik douche liefst in 5 minuten, maar dit is zo ongelooflijk lief.
‘Ik zie dat alles je pijn doet, dus ik dacht een warm bad kan dat veranderen.”
En dan weet ik gelijk weer waarom ik van hem hou, dat en het feit dat hij mijn keuken zo heeft schoongemaakt dat ik stom verbaasd elke keer er door heen loop..
Het is vandaag de 21ste, zegt hij opeens, euuh nee de 22ste, want de 23 ste komt de fotograaf en dat is morgen..
Hij kijkt mij aan, knikt en controleert zijn telefoon en zegt: nee het is echt de 21ste, wanneer heb jij die afspraak met de fotograaf dan??
Zoals gewoonlijk ben ik mijn telefoon kwijt, dus we moeten bellen om te horen waar het uithangt en dan kan ik pas mijn agenda controleren…
Je hebt gelijk, het is de 21ste en dinsdag komt pas de fotograaf…
Soms kun je G*d op je blote knieën wel bedanken, zei mijn moeder wel eens, terwijl ze niet eens in hem geloofde, ik doe dat wel en hierbij dank ik God op mijn blote knieën, dank je wel dat je mij een extra dag gaf.
Dank voor je barmhartigheid en mijn stommigheid want dat maakt bij mij een wereld van verschil
Ik hoop dat jullie een heerlijke dag zullen hebben !
22 november 2021
Bakkum Noord