Eric kwam boven zonder thee, iets wat hij normaal altijd mee nam, een kopje voor hem en een voor mij, maar nu met lege handen.
Dat gebeurde alleen als hij flink boos op me was en weliswaar hadden we gisteren overdag ongelooflijke ruzie gehad, maar toen hij zich zonder een woord had omgedraaid om te gaan slapen, was ik dwars geworden.
We slapen hier niet zonder het goed te maken vriendje, dus ik wil een kus voor je gaat slapen. Ik ben met dit soort dingen een flinke terriër, dus hij wist dat hij hier niet weg mee zou komen. Ik kwam hem meer dan de helft tegemoet en kreeg semi spontaan een kus!
Je bent onuitstaanbaar maar ik hou wel van je, zei hij en ik sloeg mijn arm onhandig om hem heen: en ik heel veel van jou! Welterusten!
We waren al 27 jaar bij elkaar en alle twee overtuigd dat we elkaars soulmate waren, maar als je zo verschillend bent dan moet je echt de diepte in om bij elkaar te blijven en daar heb je dan niet altijd meer moed voor.
Onze relatie had daar flink last van, naast het feit dat Eric vooral en ik ook in iets mindere mate verkeerd in ons vel zaten.
Weliswaar kon ik daar redelijk open in zijn, (lees: klagend) maar dat was niet Eric zijn manier, die ging gewoon door zichzelf kapot makend door niets te zeggen.
Mijn man leek altijd zo een schattige kabouter uit de tuin, lief lachend, altijd vrolijk, vol attentie en grapjes en voor de duidelijkheid dan kon hij ook zijn, maar hij was ook superintelligent met weinig respijt voor dommigheden en een scherpe flink valse tong.
Als je een keer was afgeschreven dan had hij geen tijd meer voor je.
Dat liet je niet weten, maar hij maakte het in huiselijk kring meer dan duidelijk.
Een vriend van mij heeft jaren eer Eric overleed ooit in alle eerlijkheid tegen mij gezegd dat hij nooit wist waar hij stond met hem, omdat hij zo beleefd was en weinig van de echte Eric liet zien..
Een goed voorbeeld was toen wij elkaar net hadden leren kennen, ik nam hem mee naar een verjaardag en introduceerde hem als mijn nieuwe vriend waarmee ik samenwoonde en die (per ongeluk…) bij de Erasmus Universiteit werkte…
Hij kon dus van alles zijn, maar dan werd hij niet gelijk de vraagbak voor van alles.
Een van gasten vond zichzelf altijd wel de vraagbak voor de hele familie en zat een verhaal op te hangen over hoe het zat in het erfrecht. Eric zat met een half oor te luisteren en vulde hier en daar het verhaal aan.
Dat ging al een tijdje door, maar het was Erics eerste kennismaking, dus hij was super beleefd. De gast corrigeerde daarop Eric alsof hij een kind was.
Eric keek hem aan, stond op en gaf de volgende 5 minuten een verkort college over het onderwerp met alle bijkomende artikelen in het wetboek erbij. Toen oorverdovende stilte!
Einde van een discrete entree en je kon mij van de bank oprapen maar de schijn dat hij misschien op de administratie van de Erasmus zat, was wel gelijk weg.
Het mooiste was dat hij dit kon doen zonder veel ego, het maakte hem weinig uit wat iemand van hem dacht, hij wist zelf wel wat hij was en voor ons: de kinderen en ik, was hij de spil van ons bestaan.
Je kon hem ook van alles vragen, ik dacht dat ik breed intelligent was maar Eric was een flink eind breder. Als we iemand tegen kwamen uit waar dan ook dan wilde hij graag weten waar je vandaan kwam.
Dan gebeurde het regelmatig dat hij bijvoorbeeld zei, is dat links of rechts van de xx rivier! Hij was onze lopende encyclopedie!
Ooit waren we in een slangentuin in Zuid Africa en daar liep iemand met een t-shirt rond met daarop de tekst, I do not need Google, my wife knows everything! Ik ben ernaast gaan staan en Eric heeft lachend de foto genomen, maar wij wisten wel beter!
Afgelopen kerst wilde ik iets langer op vakantie, doordat we scheidingen deden, werkte we vaak de zomer door, dus onze tijd om op vakantie te gaan was de kerstvakantie. Ik had al sinds april lopen mauwen dat ik iets eerder wegwilde zodat we naar Portugal konden met de camper, daar een beetje rondrijden en dan weer rustig terug. Eric zoals gewoonlijk was flink enthousiast maar dat werd minder en minder als de tijd dichterbij kwam.
Op de dag dat ik van plan was om weg te gaan, terwijl ik al de gehele camper had ingepakt, was het nog niet duidelijk of hij überhaupt wel mee zou gaan. Hij had er eigenlijk een hekel aan om weg te gaan, ook naar feestjes, dan maakte hij mij helemaal gek door te zeggen dat ik vast geen zin had om dat hele stuk te rijden of al die mensen over de vloer te hebben.Hij heeft het gepresteerd om parties hier thuis een uur van tevoren gewoon af te zeggen en dan was ik helemaal door hem gek gemaakt.
Het werd iets minder toen onze jongste er een keer keihard op reageerde naar hem: hee pap hou je nou een keer op met je gezeik, je bent mama helemaal gek aan het maken en zo direct als je aankomt, dan moeten we je bijna weer de auto induwen omdat je het zo gezellig vond..
Alleen al het feit dat mijn jongens het ook herkende (en het volgens mijn schoonmoeder van zijn vader afkwam die ook elk uitje op deze manier verknalde) gaf mij kracht om hem dan maar gewoon te negeren.
Zo ook afgelopen kerst. Ik zou om 20.00 uur gaan rijden want dan was ik rond middennacht aan de rand van Frankrijk, alle files vermijdend en dan gingen we daar wel slapen, of althans dat ging ik doen en de honden gingen met mij mee zodat hij geen excuus had om thuis te blijven.
Rond de klok van 6, ik had ondertussen zijn spullen in een plastic zak klaargezet, voor de rest was de hele camper al ingeruimd, gaf hij in: ik zal maar meegaan want ik wil niet dat je het hele eind in je eentje gaat rijden….
Pfff ja daarom lieverd…, maar dan lachte ik lief, sloeg mijn armen om hem heen en vertelde hem dat ik toch maar bofte met zo een leuke attente man, terwijl ik dacht dat ik nu met een bloedgang die zakken in de camper moest opruimen…..
We hebben een hele rustige vakantie gehad, we hebben veel gepraat, veel gelezen, veel gelopen met de honden, veel geslapen en eigenlijk veel te veel gegeten. Maar waar we in het dagelijks leven elkaar kwijtraakte, vonden wij elkaar weer als we met de camper weggingen.
In mei was bij ons de sjeu van de kerstvakantie er wel af en de Corona had er ook bij ons flink ingeslagen, hij was bang voor Corona, vooral omdat zijn gezondheid niet optimaal was.
Dus toen Eric onze slaapkamer binnen kwam zonder kop thee was dat flink apart.
“Gaat het wel met je ?” vroeg ik. “Nee eigenlijk niet, ik heb hoofdpijn, flinke hoofdpijn!”
Dat heb ik altijd opvallend gevonden aan Eric, hersens vol met allerlei info maar zo goed als nooit hoofdpijn!
Zal ik je bloeddruk opmeten, dan kunnen we dat ding ook eens gebruiken?
“Ik denk niet dat dat het is Colette”.
Maar ik controleerde het toch en daarna mezelf.
Ik ben namelijk altijd 120/80 zelfs vlak voor een bevalling of operatie en nu kwam ik uit op 136 en 96..
Maar hij kwam uit ruim boven de 200 /136.
We gaan zo bellen met Niels (onze huisarts) was mijn antwoord.
Het was eerder ook al zo hoog geweest maar daarna ook weer gezakt.
Vind je het erg als ik nog even ga liggen, misschien gaat de hoofdpijn dan wel weg? Tuurlijk en als ik opsta dan maak ik je wel wakker.
Ik denk en hoop dat ik hem nog een knuffel of een kus heb gegeven, ik denk van wel, want dat was er bij mij ingebakken, want binnen de kortst mogelijke tijd was hij er niet meer.