Ik ben altijd ongelooflijk nieuwsgierig naar andere culturen en dag televisie in elk gegeven land laat je echt een heleboel zien over hoe verschillend zij zijn van ons, of beter van mij.
Ik denk namelijk dat ik zeker geen gewone Nederlander ben, ik heb namelijk veel rond gereisd in zuidelijk Europa en wilde eigenlijk nooit terugkomen in Nederland, want van alle landen waar ik heb gewoond, vond (voel) ik altijd mij in NL het minst op mijn gemak.
Ik heb taal en manieren in andere landen geleerd die goed bij mij passen en dus bij mijn terugkomst in NL gewoon geïmplementeerd in mijn dagelijks leven.
Eric zei altijd dat ik te vroeg uit NL was vertrokken (net een maand zeventien), ik heb dat nooit zo ervaren maar snapte dat hij er op die manier mee om kon gaan.
Ik heb in 15 jaar in vijf verschillende landen gewoond, met mogelijk wel vijf of meer verschillende verloofdes en twee echtgenoten die mij allemaal bij hen thuis lieten inspecteren door hun respectieve families zodat ik weer zag hoe het dagelijks leven voor hen eruit zag en daar weer dingen oppikte die bij mij horen.
Het maakt alleen wel dat ik eigenlijk nergens thuis hoor en in alle eerlijkheid alleen nog in NL woon omdat ik hou van mijn kinderen en vooral mijn kleinkind vaak wil zien en ik het geluk heb dat ik hele leuke buren en vrienden heb. Ik bof !!
Maar je mist het onbekende wel, zoals Eric altijd zei: Colette heeft het nodig om minstens twee keer per jaar een andere boom te zien, hij had van alles met bomen, ik helemaal niks.
Als we besloten te gaan wandelen dan genoot hij van de duinen, maar als hij voorstelde om te gaan joggen, dan kon hij dat maar met de jongens doen.
Mijn ideale jogging omgeving zou zijn dat ik in die grote Malls voor openingstijd door kon rennen om zo weer op de hoogte te zijn van de laatste tendens in kleding, kleur etc.
ps ik haat joggen!
Maakt mij dat oppervlakkig, oh misschien maar jogging is niet het moment voor diepe gedachtes, eerder voor vluchtige opmerkzaamheden en dat zou perfect in een Mall te verwezenlijken zijn.
Eric was altijd bang dat mensen mij zouden zien als een oppervlakkig wezen, ik niet, ik geloof dat mensen hun mening al klaar hebben voordat ik mijn gedachtes heb geuit, zodat die mening puur gebaseerd is op mijn uiterlijk op dat moment.
En zou ik de energie hebben om toch met zo iemand de diepte in te gaan, dan is zo iemand toch alleen overtuigd dat ik interessant probeer te doen met geleende gedachtes opgepikt in mijn mans conversatie..
Het was keer op keer opvallend hoe graag mensen naast Eric wilde staan (praten) als ze zijn titel wisten of van hem wisten.
Ik weet echt hoe het is om als vrouw met een beroemdheid getrouwd te zijn: hoe mooi, leuk of interessant je ook kunt zijn, je bent nooit genoeg want je bent niet die ander.
Het lijkt mij helemaal een enorm probleem als jij jezelf niet aan de kant kunt zetten, omdat je eigenlijk vindt dat jij veel interessanter bent.
Gelukkig had ik het voordeel dat ik mijn man super vond, tenminste bijna altijd, en dus de aandacht van iedereen voor hem gewoon accepteerde. En daarnaast had ik het geluk dat mijn man mij de meeste tijd in ieder geval acceptabel genoeg vond om bij te blijven… en zelfs mee te slepen naar allerlei meerdaagse congressen.
Het geweldige aan hem was dat als ik naar een congres in mijn vakgebied ging en daar dan mijn vrienden ontmoette, hij altijd heel tevreden op de achtergrond mee kwam.
Pas als er een discussie kwam over allerlei onderwerpen dan liet hij iets van zijn “brilliant mind” zien.
Eric had geen enkele behoefte om een andere boom te zien, hij was reuze tevreden met zijn eigen bomen in zijn tuin.
Erger nog, hij had er een hekel aan om te reizen, dus hij had altijd als voorwaarde dat als iets meerdere dagen duurde, ik mee moest.
Niet alleen om te zorgen dat hij überhaupt ergens aankwam, maar ook om zijn rust te bewaren zodat hij daarna weer kon schitteren.
In de tussentijd heb ik mij altijd perfect kunnen vermaken, ronddwalend over Schier met Andrea of alleen door de Souk in Marrakech.