Een paar bordjes opruimen, vaatwasser dicht, achterdeur op slot, lichten uit, spullen en telefoon mee en opeens realiseer je je, dat je eigenlijk al gewend bent aan het alleen naar bed gaan.
Was je de eerste dagen na zijn dood echt benauwd om alleen beneden achter te blijven, nu ben je soms bijna een beetje opgelucht als je lekker alleen in je huis loopt.
Zo heel langzaam is het erin geslopen dat je weer alleen naar bed kunt gaan… niet angstig om achter te blijven, niet bang om een leeg bed naast je te hebben. In het begin heb ik zijn hele bed volgegooid met allerlei zooi: boeken, tijdschriften, kussens en nog meer.
Maar zelfs dat is niet meer nodig, ik kan het ondertussen alleen.
Er zijn natuurlijk nog veel momenten dat ik hem wel mis, ik word super verdrietig als ik zijn kantoor aan het leegruimen ben, naast een gevoel van woede omdat hij er zo een puinzooi van had gemaakt..
Ik had al honderd keer tegen gezegd dat hij zijn kantoor moest gaan opruimen, want als er met je wat gebeurt, dan moeten wij het doen en dan gaat het absoluut fout.
Maar heel eerlijk denk ik dat hij niet meer kon opbrengen en ik snap het, toen we begonnen met opruimen, heb ik menig keer gedacht dat ik gek zou worden.
Wat een troep, hoe kom ik hier in godsnaam door en dankzij mijn jongste en zijn vrouw rest er nu alleen nog wat kaarten en wat andere dingen.
Ik heb boeken die ik nog wil lezen in de boekenkast achter gelaten, ik heb alweer grootse plannen.
Ooit twee jaar geleden zijn we naar Polen geweest om daar eindelijk van dichtbij een slag uit de eerste wereldoorlog te gaan bekijken. Er heeft een titanenstrijd geheerst tussen de Russen en de Duitsers dat door kortzichtigheid en eigenzinnigheid compleet werd verloren door de Russen.
Maar er loopt een heel mooi romantisch verhaal doorheen en het was ooit Eric en mijn plan om dat samen te gaan schrijven. Hij de militaire/historische kant en ik de romantische kant.
Dat laatste moet natuurlijk wel correct zijn in die periode dus er komt nog het nodige onderzoek aan te pas.
Vandaar dat ik een mooi plekje wil creëren om te kijken of ik hier het onderzoek en het schrijven kan doen. Ik krijg ook hulp van mijn beide kinderen die natuurlijk flink “geïndoctrineerd” zijn door hun vader en die ook meelezen voor het slagvelden aspect.
We zullen het wel aan hem opdragen, het wordt ook een mooie afsluiting.
Maar eerst gaan we de boel helemaal leeghalen, de hele kamer leeg, dan kijken of het allemaal goed geïsoleerd is en indien ja wordt de hele boel omgezet.
Ik wil mijn eigen ruimte daar hebben en het liefst met openslaande deuren zodat het licht er ook helemaal in kan komen.
Maar eerst moet de voorschuur ook nog leeg, omdat Eric zoveel spelletjes had en de jongens alles eerlijk willen verdelen, staat de voorschuur vol met tientallen dozen, vol met boardgames..
Je kunt je billen niet keren.. dus moet er geschoven worden met andere dingen
En dat maakt dat Eric gewoon een bizarre ereplek krijgt in ons huis maar niet meer continu overal aanwezig is.
Ik zal hem altijd missen, zijn hersens, zijn liefde voor mij en de kinderen. Maar ik wil door, ik leef en ik voel me nog steeds superjong, dus ik wil mij opnieuw opstellen voor een relatie, nee eigenlijk voor liefde, want ik verdien dat!
En ik zie wel hoe dat allemaal zal gaan, het zal wel iets geks worden, want ik heb nog nooit iets op een “normale” manier gedaan en waarom nu wel?
Mijn nieuwe leven wordt het schrijven van korte stukken en een boek, we gaan zien of het lukt!
Ik wens je een heerlijke dag!
Castricum, 13 november 2020