Ondertussen is Eric alweer vijf maanden dood en het leven gaat gewoon verder, niet alleen voor iedereen anders, maar ook voor mij, of ik wil of niet.
En ik ben nog in de luxe positie dat ik in mijn huis kan blijven zitten, ik weet niet wat er met mensen gebeurt als je naast alle ellende ook nog eens huis moet gaan wisselen.
Waar in het begin iedereen je uitnodigde en jij het eventueel nog niet aankon, is het nu het beeld dat je ondertussen maar weer gewoon verder moet gaan, het is immers alweer een flink aantal maanden.
Jammer genoeg, hoe graag je ook wilt, zo werkt het niet!
Waar je in het begin uitnodigingen afsloeg omdat je gewoon bang was om halverwege een maaltijd in huilen uit te barsten en daarna totaal onthand op een of andere manier thuis te komen, geven mensen nu een “if you like” uitnodiging af, hee als je zin hebt, dan moet je een keer komen eten… waarbij het aan jou is om de afspraak te maken…
Wat men niet realiseert is dat dat betekent dat jij de eerste stap moet gaan zetten om de afspraak te gaan maken en juist dat is een enorme stap!
Want het moment dat jij dan de afspraak gaat maken, wat denken mensen dan van je, hebben ze dan door hoe eenzaam je bent en krijgen ze dan medelijden met je…?
En kun je dat gevoel van medelijden wel aan?? En als je wel gaat, trek je dat een hele avond, want je bent alweer een hele tijd op jezelf!
Wat neem je mee voor ze en is dat genoeg? En word je weer teruggevraagd omdat je toch leuker bleek dan ze dachten?
En het belangrijkste: Hoe kom jij zo direct thuis aan, na een leuke avond in een leeg huis?
Is de aanwezigheid van je kinderen/honden/katten dan genoeg of word je dan extra geconfronteerd met het feit dat je echt alleen bent?
Het mooiste zou zijn als je gewoon durfde, gewoon de afspraak maken en zien wat er gebeurt, misschien valt het allemaal hartstikke mee, is het na een avond vol gezelligheid niet een klap in je gezicht vol eenzaamheid gecombineerd met een vleugje (of storm van) zelfmedelijden.
Ik ben ergens langs de lijn een paar weken geleden helemaal los gegaan, iets wat ik misschien pas voor een derde keer in mijn leven heb gedaan, ik werd begeleidt door een geweldige vriendin, waar ik blind op durfde te varen.
Yep ik ben enorm dronken geworden, ben zelfs omgevallen, over een tafel geknald, maar toch heel thuisgekomen en om 03.00 uur weer wakker geworden, stonecold sober!
Ik heb niet mijn hart eruit gehuild, niet vol zelfmedelijden nog een fles gepakt, ik ben gewoon mijn stukje gaan schrijven.
Eigenlijk zou ik vanaf die dag, al weer een paar weken geleden, mijn sociaal leven al weer hebben moeten oppakken..
Ik heb die avond, of beter die nacht bewezen aan mezelf dat ik niet uit elkaar val, dat ik genoeg overlevingsinstinct heb om heel (ish) thuis te komen, ondanks dat ik een black out heb gehad.
Het heeft mij bewezen dat ik sterk genoeg ben om alleen verder te gaan, dat mijn grenzen nu niet opeens heel ergens anders liggen en dat wat er ook gebeurt, ik niet als een “quivering idiot” in mijn gang zal staan na afloop.
Nu alleen het aandurven om al die mensen die het toendertijd hebben aangeboden, terug te bellen en te vragen of de uitnodiging nog steeds geldt…
Jullie horen nog van mij