Ooit was as er een danseres Isadora Duncan, die 100 jaar geleden met een schitterende sjaal om haar nek in een cabrio reed, ongelukkigerwijze kwam die sjaal tussen de achterwielen en werd zij gegarroteerd door haar eigen sjaal, het is een verhaal wat ik ooit heb gelezen en waar ik elke dag hier aan wordt herinnert doordat buitengewone dames in prachtige kleding in dameszit achterop de motor zitten, zijwaarts dus! 
Soms zie ook nogeen klein kindje voorop was de tank liggen (vaak slapend) en een ander iets groter kind tussen het echtpaar in. Vader heeft misschien een helm op, de rest van de familie heeft dat niet.
Het is mij toch al een groot raadsel hoe het in godesnaam mogelijk is dat ik zo weinig ongelukken zie, want alles rijdt op de millimeter en op de seconde en met flinke agressie in het kader van: ieder voor zich en G*d voor ons allen, maar tegelijkertijd hebben ze ook een gelatenheid voor situatie waarvan ze weten dat ze ze niet kunnen veranderen.
Ik rij in een Taxi vanaf Agra naar Jaipur en opeens staan we met een klap stil! Ik vlieg naar voren en zie een grote vrachtwagen voor ons stil staan, terwijl onze chauffeur er knap erom heen rijdt, zie ik Politie zijwaarts opdoemen, “What happened?”;. Vraag ik onze chauffeur. “Breakdown”; is het korte antwoord, alsof het volkomen logisch is dat je midden op de motorway zo maar stilstaat!
Hij maakt zich er niet druk, wordt niet eens geirriteerd, snapt het volkomen en rijdt verder. Terwijl ik ze echt regelmatig vol roadrage voorbij zie komen…. vooral van die grote volle bussen, echt eng!
Daarom zit ik ook vol bewondering naar de dames te kijken die bijna moeiteloos zich zittend houden achterop motoren die zwiepend door het verkeer heen racen. Want zo’n dameszit is flink moeilijk als je dat niet gewend bent, dan hebben ze vaak of nog een kind soort van op hun schoot of een tussen vader en moeder ingeklemd. Ik durft bijna niet te zeggen, maar ik heb nog geen ongeluk gezien, waarschijnlijk omdat de indiansche rijders, continu schijnaanvallen uitvoeren, die ze dan gelukkigerwijze afbreken als ze zich realiseren dat het net even te dicht bij het naadje komt… ik heb maar besloten om absoluut niet zo’n ding te gaan besturen!
Ik werd in de Hawa Mahal (harem) in Jaipur beschuldigd van trans zijn, door een opgeschoten jongeman, die mijn enorme (ahum) lengte van 1.74 m bijna bedreigend vond voor zijn ego. Ik was nota bene in een rok, mijn stem is zeker niet gemodelleerd en ik heb schoenmaat 38;5,
Hij zou gek worden als hij zich gerealiseert had dat ik maar middenmoot lang ben in mijn eigen land, maar eer ik iets vals terug kon zeggen, werd ik op buitengewoon gebiedend geroepen: Colettt! 
Met een handgebaar werd mij duidelijk gemaakt dat ik mee moest naar een volgend dek, het feit dat ik mij realiseerde dat dit de beste option was en dus braaf meeliep zal hem wel overtuigd hebben dat ik wel degelijk een vrouw was.
My Masters voice!
Wat ik eigenlijk in gedachte had, zou hem alleen maar meer overtuigd hebben dat ik toch inderdaad niet een echte vrouw zou zijn. 
Tokyo heeft zich ontpopt tot een Indian husband, terwijl hij mij maar voor houdt dat wij geen relatie hebben, als ik uitleg dat ik zelfs een relatie heb met de buurman (wie dat ook mag zijn op dat moment) gewoon omdat hij mijn buurman op dat moment is, raakt hij minder strak.
Het moet moeilijk leven zijn als je je fanatiek niet aan iemand of iets wilt hechten en dan opeens je realiseert dat dat stiekem toch binnen is gekropen.
Tokyo gebiedt, vergeet te vragen, verwacht gewoon dat en raakt geïrriteerd als het dan niet gaat zoals hij wil, maar ik heb mij tot taak gesteld om hem niet continu te volgen, zijn plannen door de war te gooien, om dan te zien hoe zich dat dan oplost.
Heb aub geen medelijden, we zijn alle twee niet gek en hebben alle twee flitsend door als de ander ons manipuleert! Dan kijken we of het een betere oplossing is en anders worden we alle twee op onze onnavolgende manier helemaal dwars! We zijn uitstekend aan elkaar gewaagd!
Maar het blijft apart volk, zoals mijn vader zou hebben gezegd, als ik gevraagd word om in een foto te komen staan, loopt iedereen voor de lens langs in de hoop erop te staan, ik vind dat irritant, want ik ben al veel tijd kwijt met poseren met mensen die ik daarna alleen maar herken omdat ze stiekem in t voorbijgaan naar mij zwaaien en lachen, dus wacht 2 minuten,dan kan ik ook weer verder… maar nee twee dametjes lopen vol kapsones bewust door het beeld heen, de man geneert zich, hij realiseert zich dat ik in volle zon sta te poseren, maar goed de “dames” zijn gepasseerd en hey presto de foto gemaakt.
Letterlijk 3 meter verderop vraagt een van de meisjes ietwat arrogant of ik met hen op de foto wil? No thank you, if you would not have walked through the photo, I might have, but your rude manners prevailed” ik hou vd Engelse taal, daar kun je net als in het frans hele nare opmerkingen maken die klinken als Proza.
Ik krijg van Tokyo op mijn kop, hij haat confrontations, G*d weet waarom hij dan met mee rond reist, maar dat is zijn pakkie an. Ik heb nog nooit iemand nodig gehad om iets terug te zeggen!
We lopen de Harem in en uit, ik sta waarschijnlijk op veel te veel fotos, maar ik heb er niet om gevraagd, ik probeer alleen maar beleefd te blijven en dankzij mijn Indiase non-relatie lukt mij dat ook nog!
Hawa Mahal, Jaipur,
Zaterdag 24 juni 2023