Heb je ooit op de tv een intervention gezien, weet je wel, zo een waar de hele familie dan op komt dagen om mee te helpen om het leven van het familielid om te draaien.
Elke keer als ik het zag, dan bracht het herinneringen omhoog van mijn vader die mijn kamer binnenkwam en zei: als je GVD nou niet je kamer binnen het uur opruimt, dan doe ik het voor je…..!!
Wat dan betekende dat hij een wasmand meenam en alles wat niet op zijn plek lag, gewoon in de mand gooide en daarna in de vuilnisbak!
En dan kon jij daar alles uithalen en daarvandaan weer schoonmaken en op zijn plaats terug leggen.
Hij heeft het gelukkig maar een paar keer kunnen doen en meestal stopte mijn moeder hem van het gooien in de vuilnisbak omdat ze dan zelf ook wel wist dat dit veel te ver ging. Veiligheid was niet erg aanwezig is mijn jeugd.
Bij ons thuis was er geen ruimte voor “hysteria en aanstelleritis” alhoewel omnipresent was in het gedrag van mijn beide ouders, en voor “terug praten” was helemaal geen ruimte, want dat loste mijn vader op met een simpele zwaai naar je hoofd, zodat je even niet meer wist waar je was.
Mijn moeder die dan ondertussen een flinke tijd had staan klagen over de walgelijke staat (overdrijven was haar ook niet geheel vreemd) van mijn kamer, had mijn vader dan zo opgefokt, dat hij het enige deed wat hij kende en dat was als boxer flink uithalen.
Maar terug naar de interventies, mijn vader die brult als een leeuw, mijn moeder die ondertussen spijt heeft hoe ze hem heeft opgefokt en nu probeert hem te stoppen en mijn broertje die in de volgende kamer zich af zat te vragen hoe hij heel naar beneden en buiten kon komen, zonder gezien te worden.
Ik vraag mij wel eens af waarom er nooit iemand volwassen in mijn familie een interventie deed met mijn ouders, gewoon door tegen ze zeggen dat ze op het randje zaten van “niet sporen”, en dat het belachelijk was dat ik overal voor werd geslagen.
De ironie was dat dit meestal op de zaterdag gebeurde en dat er dan een half uurtje later een hele kamer vol lachende voetballertjes volzat, allemaal net een jaar jonger dan ik, om koffie drinken en de aanstaande wedstrijd bespreken omdat oh ironie, mijn vader een geweldige coach, trainer en leider was van zijn/hun team.
Hij kon ze zo op fokken dat ze wedstrijd na wedstrijd wonnen, ter meerdere glorie van mijn vader en zijn team! Hij werd daar ook op handen gedragen, bijna iedereen was geweldig onder de indruk van hem en de ironie wil, dat ik dat dan ook wel was.
Ik had alleen zo graag gewild dat hij ook zo positief met ons omging, correctie, dat kon hij al beter met mijn broertje, maar ik was te opstandig voor mijn eigen goed en dat was een flinke stap te veel.
Ik was (tot zijn einde) een doorn in zijn vel, ik had gewoon liever en makkelijker moeten zijn, dan had ik vast een leuke jeugd gehad…
Vandaar dat toen ik bijna veertig was en Eric tegenkwam (zachtaardig, lief en intelligent genoeg om tegen mijn ouders op te kunnen) toen pas het aandurfde om toch kinderen te willen, mijn beste beslissing ooit!
Nu heb ik ze, een geweldige (verschillende) mannelijke tweeling die ondertussen ook al zelf vader zijn van hun eigen kind, mijn kleinkinderen!
Maar toch zou ik zo graag soms een interventie willen doen, gewoon omdat ik ze dingen zie doen, die ik allang gedaan heb en er mee op mijn snuit ben gegaan, of omdat een bepaalde gemakzucht die ik ook in mezelf herken, hun leven flink kan gaan verzieken…
Maar “de mijnen” zijn net zo eigenwijs als ik, hebben ook die grote mond van mij en denken net als ik, dat ze het allemaal al weten, dus komt er geen interventie, zelfs niet voor hun eigen goed, want uiteindelijk moet iedereen zijn eigen pad lopen, zijn eigen fouten maken en minstens een paar keer op zijn bek gaan, eer hij (of zij) als onderwinnaar naar boven suist.
Maar soms betrap ik mezelf wel eens, dat zo een interventie toch wel het nodige gemak zou kunnen brengen maar gelukkig heb ik een groter arsenaal aan emoties dan mijn vader, dus praat ik, soms jank ik terwijl ik ze vrolijk schuldgevoelens aanpraat, schreeuw ik in mijn eigen kussen, terwijl mijn vriendje vol verbazing naar mij staat te staren en soms geef ik het dan maar weer op, het gaat duidelijk alleen maar op hun manier, en dan krijg je opeen zo maar een telefoontje: hee mam, het spijt mij dat ik zo met je sprak, jij had het over een andere manier, wat bedoelde je daarmee??
Nee, dat gebeurt zeker niet vaak, maar wat een heerlijk gevoel als het wel gebeurt, niet omdat ik dan “gewonnen” zou hebben, maar meer dat ik dan van mijn eigen opvoeding heb gewonnen, want yep ze hebben een grote bek en soms amper enig respect voor me, maar dan laten ze mij op een andere manier weten dat we het toch een beetje samen gaan doen of dat ze gebruik maken van mijn ideeën, netwerk etc.
Zonder slaag, zonder dwang, zonder boete doen, dat is mijn overwinning en ik ben er ongelooflijk trots op, op hen en op mij en dankzij Eric.
Dan maar geen interventie, dan laat ik hen het wel op hun eigen manier doen, ze zijn immers hartstikke volwassen!
Of zou jij dat anders hebben gedaan?