Ik denk dat reeds bij mijn eerste stuk over mijn jeugd, het duidelijk wordt vanuit de commentaren, dat die van mij in ieder geval flink gecompliceerd was.
Het heeft mij in ieder geval ruim 15 jaar therapie opgeleverd om er enigszins mee om te gaan. En eigenlijk op deze leeftijd weet ik nog niet precies hoe het zat: Was ik echt wild en onhandelbaar?
Of was mijn moeder gewoon een jaloers mokkel ten opzichte van mij of kon mijn vader de boel niet overzien en volgde voor het gemak maar mijn moeder gedrag.
Ik denk dat de waarheid flink in het midden lag, maar dat is met hindsight (semi) 20-20 vision.
Ik denk dat ik al op vroege leeftijd, heel onafhankelijk was en dat mijn moeder liever een schattig knuffelmeisje had willen hebben, wat ik misschien ook kon zijn maar dan wel een met iets te veel inzicht in mensen en vooral niet te beroerd om dit te uiten.
Ik was niet wild en onhandelbaar, ben ik ook (bijna) nooit geweest, maar ik had wel een flinke Borderline die niemand herkende.
Dus met een redelijk extreem karakter, geheel onderdrukt door mijn vader, gemanipuleerd door mijn moeder, wonende in een klein dorp dat wonder bij wonder zowaar een eigen tandarts had.. gaf weinig ruimte voor mij.
Als ik uitging in Hilversum, kwam ik op elke hoek of wel achterneven tegen die mij wel herkende maar ik hen niet en mij achteloos afstrafte als ware ik hun zusje.
Voetballers die tot ruim in hun volwassenheid mijn vader keurig aanspraken als meneer Pastoor en mij op zaterdagavond vanaf de bushalte rustig meeliepen tot aan huis om te zorgen dat ik “heel” thuis zou komen.
Niemand die ooit verkering met mij had durven nemen, omdat je dan mijn vader tegen je zou krijgen…
En ik die altijd omringd was door voetballers, maar nooit snapte of zag hoe dat versieren nou eigenlijk in elkaar zat.
En in alle eerlijkheid, ben ik nog steeds vreselijk slecht in het herkennen van iemands aandacht voor mij.
Niet omdat ik dom ben, maar meer omdat ik denk dat er leukere, jongere, interessantere mensen op de wereld zijn dan ik, dus waarom zou je voor mij kiezen..
Grappig hoe bepaalde dingen doordenderen vanuit je jeugd tot in je volwassenheid.
Ik denk omdat mijn ouders intense ervaringen in hun jeugd vanuit de oorlog hebben ervaren een flinke klap van de mallemolen hebben gehad zoals bijna die hele generatie heeft gehad.
En toen ze ook nog eens moesten trouwen, waar mijn moeders moeder geheel tegen was, overtuigd dat mijn vader alleen voor mijn moeder geld trouwde en er in no time vandoor zou gaan en zo mijn moeder met veel kinderen achterlatend…
Ook dat beeld waar ze ongelooflijk star in bleef geloven tot mijn ouders zelfs al 50 jaar getrouwd waren.
En toen waren ze getrouwd, woonde op het Kalf in Zaandam, niet ver van mijn oma, die vond dat ze de opvoeding nog niet had afgemaakt en dus minimaal 3 keer per week, mijn moeders huishouden runde tot grote frustratie van mijn vader…
Gelukkig bracht een oom uitkomst door een huis aan te bieden in Kortenhoef, minimaal een uur rijden weg bij mijn oma. Mijn moeder heeft toen in haar zest om weg te komen bij mijn oma nog weken met mij als baby en reeds in verwachting van mijn broertje op Het Franse Kamp gewoond eer de woning klaar was.
Het was in ieder geval een Dorp dat, als je er niet vandaan kwam, flinke moeite moest doen om “erbij” te horen. En als je dat niet lukt, je keer op keer op je nummer werd gezet.
Je leert zo te realiseren dat je eigenlijk nergens bij hoort en dat je voor altijd erg op jezelf blijft, zelfs als anderen dat niet herkennen. Het maakt je gewoon eigenlijk net iets anders dan anderen….
Castricum 19 november 2020