Al maanden ben ik aan het afslanken, gelukkig dankzij een goede vriend Malte is het niet zo moeilijk, maar het is soms echt wel even goed kijken wat je eet en waar je eet.
Voorlopig ben ik al 20 kg kwijt en minstens van een maat 50 naar een maat 42-44 gegaan, maar ik blijf maar op een plateau zitten zonder verder kilo’s kwijt te raken terwijl ik wel centimeters kwijtraak.
Het vreemde van het verhaal is wel dat ik ondanks dat ik echt niet train, opeens wel heel makkelijk iets kan vinden onder mijn bed, iets wat in het verleden nog net niet met een hijskraan moest worden geregeld..
Ik noem maar wat..!
Ondertussen is mijn leven ook flink verandert doordat ik een vriend heb die mij alleen maar in mijn nieuwe hoedanigheid kent.
En dan krijg je aparte conversaties…
Hee, wie is dit?? Hij wijst naar een foto van ons hele gezin, direct na het huwelijk van mijn oudste, een week voor het overlijden van mijn echtgenoot.
EUUHH BIG BIRD!
Ik ga er nog net niet om blozen maar ik zag er echt niet uit, het was een schattig jurkje in een broodnodige A-lijn met een legging eronder en vooral lage schoenen want hakken met dat gewicht is een risico wat je niet wilt nemen…
Euuh dat was ik, geef ik ietwat schoorvoetend toe.
Ik had toen beter naar Brigitte moeten luisteren en haar mijn kleding voor moeten leggen, want die legging maakt het echt moeke af..
Ik heb het al te vaak gehoord, dus zit een beetje gegeneerd te kijken en wacht wat zijn commentaar wordt.
“Hmmm dacht ik al want ik zag dezelfde jurk in je kast” en voordat ik opgelucht durf adem te halen zegt hij naadloos: “je zag er toen veel ouder uit….. Heel anders..
“Had ik al genoemd dat hij ongelooflijk diplomatiek kan zijn in zijn taal, nou dan bij deze..
Ik kijk hem lief aan en zeg dat ik mij nu voor die fotos geneer, maar nooit had gedacht dat ik nog ooit zo slank zou zijn.
“Hmmm You look better now! Younger!” en mijn dag kan niet meer kapot.
Maar nu zit hij weer honderden kilometers verderop en ik hier met een grote bak administratie op mij eettafel, waar ik gek van word.
Ik word aan alle kanten aangemoedigd om alles weer op orde te krijgen en dat gaat mij ook lukken als ik maar eens over de weerzin van op regelen ervan toekwam.
Tijdens de kleine lunch kijk ik in mijn zielige eentje tv en vind dat ik echt een hopeloos geval aan het worden ben.
Ik bedoel ik weet hoe ik mij voel als alles opgeruimd is, het zal wel wat moeite kosten, maar de euforie daarna vergoed veel, dus waarom nou niet.
Wacht ik heb nog een zakje kerstkransen ergens liggen, en binnen de kortste keren, heb ik het helemaal opgevreten.
Het is niet normaal, want ik vind ze eigenlijk niet eens lekker.
Nou ben ik helemaal van slag, een drama, een zak kerstkransen, de boekhandeling etc etc , ik zak weg vol ellende..
Gelukkig moeten we ook nog naar Amstelveen om een mooie rode kinderwagen op te halen voor mijn nieuwste kleinkind.
Ik spoor mijn schoondochter aan om haar schoenen aan te trekken en we gaan, klagend over het misselijke gevoel in mijn maag.
Teruggekomen met een schitterend mooi ding, straf ik mezelf door alleen maar komkommer met ui te eten die ik nog in de ijskast heb staan.
Het is nog goed en hopelijk lost het de suiker in mijn maag op, want ik ben ondertussen zo misselijk als een kat..
De kerstboom is lekker uitgezakt, dus mijn schoondochter gaat het optuigen en ik ga nog steeds zielig naar bed.
Ik heb Malte gebeld, met mijn schuldbekentenis en zit me nog net niet op mijn hoofd te slaan.
Mijn vriend hierover bellen heeft weinig zin, hij is een precieze eter, dus een zak snoep eten uit verveling is iets onbekends voor hem.
Ik ga van ellende maar strijken, dan doe ik tenminste nog iets zinvols.
Vriend komt online tijdens het strijken, dankzij mijn oortjes kan ik gewoon door gaan met strijken, tussendoor komt ook nog mijn oudste binnen, die wuift naar vriend en verteld een heel verhaal.
Terwijl hij er toch is, kan ik mooi die grote dekbedovertrekken even opnieuw vouwen, zo ook weer klaar.
Ik heb een ongelooflijk spannend leven.
Waar waren we, zeg ik als ik terug ben in beeld, en hij weer vanachter zijn laptop terugkomt.
Oh ja ik ga naar bed, bye.
Ik raak waarschijnlijk nooit gewend aan zijn eeuwig bizarre korte afscheid, maar dat kan ik allicht oplossen door hem vaker te zien.
Vanochtend vroeg wakker, ik werk aan een stuk waarvan ik niet weet of ik het kan publiceren, is het te, of net niet, hmm nog een keer doorlezen..
Opeens hoor ik mijn maag rammelen en voel het samentrekken in honger, jemig dit heb ik al maanden niet meer gehad.
Ik ga een belofte aan mezelf doen waar ik mij eerder al zonder belofte aan hield, ik mag wel eens een chocolaatje of zelfs een gebakje, maar het woord is dan EEN en dan ook het lekkerste van het lekkerste en niet zo maar wat.
Oh en Malte zei dat als ik nu nog meer water ging drinken dat ik dan waarschijnlijk zomaar van mijn plateau afkwam, dus het komt wel allemaal goed met mij
Have a happy day!