Er zijn dagen die je bijna niet doorkomt , zoals vandaag!!
Ik haat het wanneer t herfst word, ik ben meer een zomer/winter type en ik kan t voorjaar aan omdat je dan lekker op weg naar de zomer, maar de herfst is niks! Eric hield van de herfst en hield van de verkleuring van de bomen, de regen, binnenzitten al die dingen waar ik een hekel aanhad, het enige wat ik echt leuk vond was (samen) lezen
Maar omdat hij de herfst geweldig vond en er zo van genoot, doorstond ik het en toen achtereenvolgens mijn broer, vader en ook mijn moeder in de herfst verloor, overleefde ik dat doordat hij mij er door heen trok.
En nu moet ik het alleen doen, zoals al het andere en ik baal ervan. Liefst ging ik er vandoor maar dan kan ik hem niet meenemen, dus blijf ik thuis en leer mezelf er mee leven, zonder weg te zakken in een depressie.
Ik ben niet zielig, nooit geweest ook trouwens en menigeen zou willen dat ze mijn moed zouden hebben, maar dat wil niet zeggen dat ik niet keihard kan huilen in mijn bed of onder de douche, omdat ik mij realiseer dat ik hem voor altijd kwijt ben en hij nooit meer terugkomt.
Als je altijd verbonden bent aan de heup van je allerliefste, dan moet je flink kunnen schakelen om alleen verder te gaan en ik weet dat ik niet de enige ben die dit heeft moeten doen en dat doe je zo goed als je kunt.
Je huilt als iedereen slaapt of weg is, of als t niet anders is dan huil je met een doek voor je mond, zodat je niet iemand ermee stoort.
Je vangt je kinderen op als ze huilen, terwijl je eigen hart ronddraait vol ellende.
Maar ik zal de herfst wel doorkomen, omdat ik geweldige vrienden heb, die me steunen en me daarin helpen, maar t zal wel moeilijk worden!
Net zo moeilijk als voor de weduwe/naars die in t hetzelfde schuitje zitten.
Ik wens jullie heel veel sterkte in deze tijd.
Je mag altijd op mijn Messenger reageren !