Ik loop al een paar dagen tegen Tokyo te zeuren dat ik eigenlijk minstens een paar dagen op een camping wil zitten omdat ik het zat ben om continu van plek naar plek te rijden, daar dan rond te lopen en dan door naar de volgende plek.
En aangezien Tokyo en ik een heel andere manier van onthouden hebben snap ik soms pas na een kwartier over welke plek hij het nou eindelijk had, wat groot voor hem was, is klein voor mij en omgekeerd, een flinke spraakverwarring die van tijd een flinke irritatie naar boven haalt.
Hij heeft me ook al beloofd dat als hij een serieuze relatie aangaat het in ieder geval niet een zal zijn met zoveel balast als ik, ik heb hem succes gewenst en vol liefde verteld dat elk mens met balast komt, vrouwen lijken dat meer te hebben dan mannen maar dat is gewoon omdat mannen net zo als hij kunnen compartimenteren (is dat een woord in nederlands?) met andere woorden die hebben hun balast in kleinere stukjes verdeeld, maar dat wil niet zeggen dat je het net zoveel meemaakt als je met ze omgaat. Ik denk trouwens dat het voor veel vrouwen ongelooflijk frustrerend wordt als je continu tegen een muur oploopt, waar je niet overheen mag kijken en waar geen enkele toegang voor jou is gemaakt..
Enfin soms komen we op de nittiegrittie en zijn we heel eerlijk tegen elkaar en dat is best een “eyeopener” voor hem, want hij is net als heel veel mannen overtuigd dat hij reuze gemakkelijk in het gebruik is…
Maar terug naar mijn verhaal, we hadden bij particulieren gestaan, omdat de camping er tegenover gesloten bleek, met continu gesloten deuren van de camper dankzij het groot aantal katten die Oscar mijn sharpei waarschijnlijk helemaal gek hadden gedraaid. Cuddles kon vroeger wel opschieten met mijn kat maar Oscar is reuze fanatiek en vol agressie en steek dan prompt Cuddles ook aan en dan heb je twee honden die uit hun dak gaan bij het zicht van een zichzelf wassende kat, en die kat maar lachen omdat die al flitsend doorhebben dat zo’n hond aan een lijn ligt en dan gaan ze treiteren en groot gelijk hebben ze.
Dus gingen we na twee dagen door naar Monaco, of eigenlijk naar de Sporting Beausoleil hoog in de bergen bij La Turbie. We waren er savonds naar toe gereden en vonden het na 10 haarspeldbochten naar beneden vanaf de autoweg (Haute Corniche) en stonden veilig op de grote parkeerplek van de paddlevereniging van Monaco… De volgende ochtend werden we om 7 uur wakker gemaakt en door zo’n Municipal bromsnor verteld dat we binnen het uur verdwenen moesten zijn.
Wat mij opvalt bij Police Municipal dat ze vooral de domste, zonder enig interesse laat staan serviceverlening, maar vooral de meest onbeschofste kerels daar hebben aangenomen die geen enkele verantwoording nemen maar deze zo snel mogelijk afschuiven naar het bureau van de Police National of Gendarmerie, waar, naar mijn ervaring wel vriendelijke Politie zit, die je ook willen helpen en soms van heel goed advies willen voorzien.
Enfin dat is mijn ervaring, misschien hebben andere een heel andere ervaring.
Ik vroeg nog of er ergens anders misschien wel een plekje was, maar nee ik moest gewoon zo snel mogelijk weg….
Gelukkig is mijn co-piloot reuze bijdehand dus ging hij daar op t plateau kijken of ik misschien ergens anders kon parkeren, wat lukte, want letterlijk 50m verderop was er een eiland met meerdere vrachtwagentjes en daar kon ik op de kop keurig staan zonder iemand lastig te vallen.
Mooi boven Monaco helemaal veilig.
Ik ben met mijn nieuwe step en hij op de electrische fiets naar beneden gegaan en heb mijn “oude” huis bekeken, ondertussen een oude vriend gemessaged voor een afspraak voor een drankje. Om “mijn” huis te vinden moesten we weer omhoog, ik had t denkelijk zonder Tokyos hulp gewoon opgegeven.. je klimt je rot! maar een keer in de straat herkende ik het al van ver, toch genoeg daar gelopen om geëtst te zijn in mijn geheugen!
Ook opmerkelijk was de roltrap tussen beneden en boven en ik bedacht mij hoe ik “vroeger” deze afstand elke dag toch wel minimaal 4x deed, soms t dubbele waarvan gelukkig dus ook de helft gelukkig naar beneden ging en als ik Mémé tegenkwam, mijn bovenbuurvrouw, die minstens 10 jaar ouder was dan ik nu ben, stokoud dus, dan droeg ik ook haar boodschappen ook mee naar boven…
Ik weet wel dat ik het het eerste jaar, ik arriveerde in MC in mei en woonde daar vanaf 15/5 in dat huis onder gelijk de bloedhete zon, terwijl ik vanuit een regenachtig London kwam, ik mij wel eens afvroeg of ik het ooit zou redden om vlotter die trappen op te komen!
Bij t jaar erop nam ik ze rennend, zelfs midden in de zomer, alles is dus te trainen! Het is iets wat ik mij nu eigen moet maken als je me trappen af ziet strompelen omdat ik zelfs voor mijn leeftijd veel te weinig conditie heb. Toendertijd trainde ik 2 keer per week met Karate, zwom van april tot oktober nasr t vlot wat daar voor de kust lag tijdens mijn lunchpauze , at dan en ging weer terug aan t werk. Word al moe als ik eraan denk.
Vanaf mijn vorig huis, reden we steeds verder naar beneden, ik op mijn step, achterop gereden door toeterende hufters met Franse en Monasque kentekens, zo onbeschoft mogelijk, brr geef mij de Vendee of Normandie maar, veel sympathiekere fransen.
Beneden aangekomen heb ik Tokyo uitgelegd hoe het vroeger werkte, bevestigd door mijn vriend Vincente die vroeger samen met mijn vriend Vincenzo bij de Brigade Volante vd SBM zaten. Wij herdenken Vincenzo di Cesare op het Terras van t Café de Paris, die briljant was in zijn werk en een goede vriend, hij is kort na Eric overleden.
Tokyo en ik hebben foto’s gemaakt en auto’s gekeken die je letterlijk nergens anders ziet. Mannen en een enkele vrouw die hun speelgoed komen showen, grappig maar toch ietwat zielig!
We zijn overal met de bus geweest, heb t strand bezocht wat ondertussen helemaal volgebouwd wordt door mijn Monegasque famile, de familie Pastor, aardige mensen voor mij, in ieder geval 40 jaar geleden.
Mijn schoondochter had graag willen meemaken om te zien hoe ik Monaco opnieuw zou ervaren, ze zou teleurgesteld zijn geweest, ik voel me gegeneerd door alle opzichtige vormen van rijkdom, die ze in heel veel gevallen van hun pappi hebben gekregen…
Breek me de bek niet open over hun zielig achterbaks gedrag!
Dus rond 5 uur gingen we weer naar boven terug naar de camper, maar dat veel even vies tegen want na 7/8 roltrappen waar ik mijn step op kon zetten zonder om te vallen en zonder om te durven kijken, moest ik nog minstens 1/3 van de hoogte erbij klimmen en zei mijn step: doe t maar lekker zelf!
Tokyo overtuigd dat ik vlak achter hem reed, ging gestaag op de electrisch fiets naar boven, maar ik moest na korte tijd al afstappen. Mijn Trott trok t niet meer! Ik heb de rest vd weg moeten lopen er waren misschien wel stukken die ik had kunnen steppen maar ik had geen moed meer met al die “would be” formule 1 rijders die vlak langs je gaan. Gelukkig had ik nog enig idee hoe ik boven moest komen en daar vond Tokyo mij weer terug! 
Tokyo heeft lachend een foto gemaakt, gelukkig kun je me niet horen, dan was de charmante indruk die ik toch keer op keer op iedereen maak, prompt helemaal aan barrels!
Een heerlijke dag
Colette Pastoor
Principalite de Monaco
30 oktober 2022