Nierstenen

Ik heb sinds gisteren een niersteenaanval en dat is flink irritant, het begon al gisterenochtend toen ik opstond en merkte dat ik mijn nieren iets te veel voelde, duidelijk de dag ervoor te weinig gedronken, yep ik weet het, ik ben er slecht in !

Jarenlang hebben allerlei vriendjes en vriendinnetjes mij aangespoord om meer te drinken zodat ik geen last zou hebben van mijn nierstenen, maar ik ben geen geweldige drinker, ik moet flinke zelfdiscipline hebben om dat bij te houden.. Maar ik schijn wel altijd contact te krijgen met mensen die de noodzaak van het veel drinken inzien, dus eigenlijk bof ik.

Nou ja boffen, als je sinds je 17^e jaar nierstenen hebt, is misschien een gek soort boffen, vooral omdat ze vroeger geloofden dat je op die leeftijd helemaal geen nierstenen kon hebben, dus toen ik mijn eerste aanval kreeg, werd ik een beetje voor een aansteller gezien, die waarschijnlijk nog meer dan normaal op haar vader wilde lijken.

Ook hij had namelijk flink last van nierstenen, waarschijnlijk net zoals mijn grootvader Jan Pastoor. Ik heb wel eens gehoord dat mijn grootvader, na zijn vrijlating uit Dachau regelmatig jankend op de wc doorbracht, dat zal ook gelegen hebben aan het feit dat hij flink was toegetakeld in het Kamp, maar ook dat er toen geen pijnstillers waren zoals nu.

Ik realiseer mij dat ik bof omdat ik na mijn eerste aanval foto’s moest maken waarop de stenen gelukkig te zien waren, dit naast allerlei andere intieme testen die super gênant waren voor iemand die daar nog niet aan toe was.

En toen was van privacy nog geheel geen sprake, als ze aan het controleren waren of er wel doorspoeling was door middel van kleurspoeling waar ik ook nog eens flink ziek van werd, kwamen er studenten bij en iemand van de voorraadadministratie die halverwege de procedure kwam vragen waarom er zoveel blah blah verstouwd was.

Het heeft er wel voor gezorgd dat ik vanaf die tijd niets meer pikte van artsen en in ziekenhuizen, want er is niets ergers dan ziek zijn en op je rug liggen, met je benen in de beugels terwijl ze met buizen via je onderkant aan het kijken zijn of de blauwe vloeistof er al aan kwam, terwijl je je in Piccadilly Circus waant voor alle mensen die er omheen staan.

Gelukkig woonde ik het volgend jaar al in Engeland waar privacy iets beter geregeld was en waar je vooraf iets kon krijgen om de reactie op het middel tegen te gaan, iets wat vier jaar later terug in Nederland met schouderophalen werd afgedaan. Ik moest mij niet zo aanstellen, bevallen was erger…

Pas toen ik bedankte voor de test en de uroloog vertelde dat ik niet geïnteresseerd was om het zonder te doen, werd ik eindelijk serieus genomen.

Ik weet echt niet meer of ik de test alsnog gedaan heb, maar ik weet wel dat mijn vader die even ziek van werd als ik, er van toen af opstond om dat anti-allergie spul te krijgen.

Ik weet ook dat ik jarenlang de naam van het medicijn in mijn hoofd had gegrift, en dat ik nierstenen minstens in vier talen kon uitspreken.

Geen overdreven luxe als je door heel Europa trok, zoals ik dat deed.

En jammer genoeg komen nierstenen nooit alleen, als je mazzel hebt krijg je ook nog nierbekken ontsteking en als je denkt dat je een hoge pijngrens hebt, dan is dit je kans om te kijken hoe hoog die is.

Heb ooit in London naast iemand gelegen die mij vertelde dat de natuurlijke geboorte van haar tweeling niet zo erg was als deze ontsteking.

Wist ik veel dat ik die ook nog eens ging krijgen..

Tijdens een reis met een stel vrienden, kwam ik ooit in Marseille terecht, ook toen niet de veiligste plek om te zijn, maar ik had een nieraanval dus moest naar een eerste hulp toe in  een ziekenhuis. Daar aangekomen moest ik mij naar binnen worstelen, want overal lagen er houten brancards met soldaten erop die meestentijds buiten westen waren of lagen te janken. Letterlijk een zee van brancards.

Ik kwam binnen en moest mee naar een grote zaal, operatie-achtig iets en overal langs de muren lagen die kerels semi-halfdood. Of ik maar even op het bed wilde gaan liggen want dan kwam de dokter er zo aan en nee mijn vriendje, maat Jerom(meke) hoefde niet mee, het was al veel te druk en over die kerels hoefde ik mij niet ongerust te maken, die hadden echt genoeg aan zichzelf!

Ook ik had te veel pijn om mij hier echt druk te maken dus ging staan naast het bed, omringd met van die knullige rekken zodat je een (vals) gevoel van privacy kreeg en probeerde de pijn op te vangen die met golven komt bij mijn nieraanvallen.

Opeens komt er een dokter en verpleegster aan en nog iemand (die precies leek op al die soldaten om mij heen) om te vertalen wat ik te melden had want “calculus au rein” kon het nooit zijn op mijn leeftijd, toch??

Gelukkig heeft Martine Blanc altijd alleen maar frans met me gesproken sinds mijn 12^e jaar dus ik kon flitsend uitleggen dat ik dit wel degelijk had en stierf van de pijn.

Ik kreeg bewonderende blikken van de artsen over mijn goede frans en er werd me gevraagd om mijn broek (aan de achterkant) te laten zakken, zoals gewoonlijk, want de pijnstiller gaat altijd in de spiermassa van je bil. Terwijl hij mij de injectie gaf, zat hij tegen de brancards liggers te vertellen dat zij zich lagen aan te stellen terwijl dit jong meisje, een Hollandaise nota bene, een echt pijnlijk probleem had! Ga maar hier maar op dit bed liggen juffie om bij te komen, al die aanstellers kunnen toch niets..

Alsof je je op je omgeving kunt concentreren als je een aanval krijgt en na de prik ga je in veel gevallen redelijk “uit” voor een korte tijd. Anderhalf uur later liep ik weer huppelend het ziekenhuis uit, zo dat hadden we weer gehad. De meeste brancards waren ondertussen geruimd en de weinig die er nog lagen, kregen nu wel aandacht van het verplegend personeel.

In London werkte en woonde ik in de buurt van St Mary Paddington hospital, waar William en Harry zijn geboren, en dan liep ik als ik een aanval kreeg van mijn werk naar het ziekenhuis, een heel enkele keer kreeg ik een lift in een exotische auto van een van de garage boys die een testdrive moest maken, maar anders liep ik.

Ik kwam dan wandelend binnen, de registrar zei dan: Hello Colette, the usual?? En op mijn knikje werd me verteld om een leeg bed te zoeken achteraan en dat ze het wel door zouden geven.

Vaak binnen no time kwam er dan iemand aan met een spuit, broek zakken, spuit erin, op het bed gaan liggen waar je ervoor alleen maar stond en dan ongeveer een uur of anderhalf liggen en dan weer terug naar je werk.

Dus ik kende en ken de routine goed.

Gisteren ging het ietwat fout, de receptie binnen een huisartsenpraktijk lijkt op een vissenbak die gelijk een  onneembare vesting blijkt met briefjes op de ramen waar duidelijk op vermeld staat dat je via de telefoon contact met ze op moet nemen, vanwege de Covid……

Dus als je dubbelgeslagen binnen komt stappen en aanklopt wordt dat pas na de derde keer door een geïrriteerde mevrouw herkent, nou ja herkent, ze  ziet duidelijk niet dat ik in pijn ben en zegt mij gewoon te gaan zitten, de dokter komt zo..

Op mijn antwoord dat de assistentie had gezegd dat ik nu gelijk kon komen, wordt ietwat sceptisch gereageerd, maar enfin het zal worden doorgegeven.

Iemand anders die er net aan komt lopen bevestigd dat doorgeven nogmaals en zet mij in een soort keukentje neer, Dokter komt zo…

Na enige tijd waarin ik mij serieus afvraag of de boodschap wel is doorgegeven, komt opeens volgens mij de leukste van alle assistentes mij vertellen dat zij zojuist pas begrijpt dat ik hier al een tijdje zit…. En dat ze Niels zal bellen. Gelukkig komt hij er vlak achteraan en geeft mij mijn injectie..

Ik word later nog in de auto gebeld door hem, als het niet zou werken dan kan ik nog wel zetpillen krijgen, maar ik bedank, zo goed als mijn huisarts is en ten minste een van zijn assistentes, zo slecht werkt deze receptie. Als je met 4/5 dames in een redelijke kleine ruimte zit, hoe moeilijk is het dan om een patiënt te zien arriveren, op te vangen en zo snel mogelijk te behandelen?? Ik hoop dat het nu weer een aantal jaren klaar is en anders ga ik het wel op de eerste hulp proberen.

Want Covid heeft ons jammer genoeg allemaal hersendood en ongeïnteresseerd gemaakt…

Ik kan ondertussen niet wachten dat mijn lichaam zich eindelijk kalmeert, nieraanvallen slopen namelijk een mens, het gaat niet alleen in je lijf maar je blijft hangen in emoties zonder filter en dat is eigenlijk nog veel irritanter dan je  gevoelige nieren!

Ik wens jullie in ieder geval een heerlijke dag!