Ondertussen zat ik dus in London, bijna zonder geld dus op zoek naar een nieuwe plek als au pair. Gelukkig vond ik binnen een paar dagen een nieuwe baan bij een gezin ongeveer 10 minuten weg van waar ik zat.
Nog steeds in de buurt van Martine maar wel in een hele andere samenstelling.
Het was een iets ouder echtpaar waar de moeder van mevrouw ook bij inwoonde. Ik vond het allang best, in ieder geval geen kinderen die mij bijna angst aan joegen.
Ik werd op het bureau goedgekeurd en kon op de laatste dag van de vorige au pair aantreden, zodat mevrouw niet zonder zat.Ik had nog een “voordeel”, mevrouw had een hond en daar kon ik na mijn vrijwilligerswerk in het asiel een heleboel mee, dus dit kon alleen maar meevallen.
Daarnaast had ik mij een vriendje opgelopen, die Martine en ik in een Country en Western pub waren tegengekomen. Een hele aardige knul, een paar jaar ouder dan ik en nogal zorgzaam.
Dus mijn wereld kon niet meer stuk, euh althans dat was wat ik dacht voordat ik er begon te werken..Ik kwam smiddags aan met mijn koffers, toen nog zonder wieltjes, een flink eind lopend vanaf de bushalte.
Ik “mocht” de eerste avond op een kleedje liggen in “onze” badkamer maar dat was pas nadat ik kennis had gemaakt met “de familie”.
Eigenlijk moet ik beginnen met het uitleggen dat het een kast van een huis was, met een tuin waar je jezelf kon verliezen. In het huis waren er een heleboel kamers afgesloten, gelukkig maar, want anders was het helemaal geen doen geweest.
De weinige kamers die open waren, waren de keuken met een grote eettafel voor ontbijt erin, de tv kamer waar er twee banken naast elkaar stonden, zijn kantoor – waar ik niet in mocht, wat mij allang uitkwam, hun slaapkamer, hun badkamer, oma slaapkamer, mijn eigen slaapkamer en de badkamer die oma en ik moesten delen, volgestouwd met dossiers, die ik er allemaal weer uit moest halen.
Een waanzinnige trap naar beneden, echt zo’n trap waar je elegant op kon lopen, in het midden tapijt en aan de zijkanten het hout. Dan kwam je in een ruime rondachtige hal waar ook deuren waren naar de eetkamer en de Lounge maar daar kwamen ze nooit behalve die enkele keer met Pesach.
Voor zover ik mij herinner kwam mevrouw amper buiten, zat vaak te praten met haar moeder of aan de telefoon met vriendinnen. Meneer had samen met mij ontbijt om 7 uur, de bedoeling was dat ik dan al gegeten had, maar dat ging niet altijd goed, vandaar dat ik dan aan een hoekje van de tafel zat om mijn toast op te eten en vlug een kopje thee te drinken.
Ondertussen was hij ook mijn Engelse manieren aan het verbeteren. Ik weet dat hij heel geïrriteerd werd toen ik: “Here you are” zei terwijl ik hem wat aanreikte. Ik weet niet meer wat ik dan moest zeggen, maar dat in ieder geval niet. Het was een aardige vriendelijke man, die van heel vroeg tot heel laat niet aanwezig was. Ze aten in de tv lounge en vluchtte hij naar zijn kantoor tot ze gingen slapen.
Zij was ooit model geweest en dat liet ze je ook regelmatig weten. Ik heb sinds nooit meer zo iemand meegemaakt en ik ben toch lang genoeg in Monte Carlo geweest. Haar hele toilettafel laatjes zaten vol met make up en ze kon er uren voor zitten.
Het huis was enorm kitsch ingericht met veel glas. Als je de badkamer wilden schoonmaken was het makkelijker om katoenen handschoenen aan te trekken en zo te voorkomen om vingerafdrukken achter te laten. Haar badkamer was geheel in glanzende gele tegels met veel glasstrippen en bijpassende bad opgebouwd. Je had het idee dat je in een gele filmset stond, waar je vooral nergens aan moest zitten en nog minder iets moest verzetten..
Dan kwam je in hun kamer, met elk een eigen inloopkast en zij ook nog een waanzinnige toilettafel met spiegels die je kon bewegen zodat je alle hoeken van je gezicht kon zien. Persoonlijk vond ik het alleen maar lastig want de spiegels werden omringd door hout met grote krullen erin die alleen maar stof veroorzaakte.
Ik word er nog kriebelig van, daarnaast moest ik voor oma zorgen die zogenaamd niet alleen uit haar bed kon komen, die moest worden begeleid onder de douche en afgedroogd en om te helpen met aankleden. Ik denk dat het daar wel duidelijk was dat het voor mij nooit meer een baan iets normaal iets zou worden…