Dus zaten we mijn eerste en haar laatste avond naast elkaar op een lange bank televisie te kijken, de vorige au pair en mevrouw hadden een aanhankelijke relatie en de hond had er duidelijk moeite mee.
Opeens ging het hap en dat was ook zeker niet de eerste keer.
Eigenlijk moet ik in alle eerlijkheid zeggen dat het hap en toen knal ging, want ik heb nog nooit geaccepteerd dat een hond in mijn nabijheid bijt.
Ik had hem flink in zijn nekvel en gaf hem een flinke tik op zijn neus en ondanks zijn gegil hield ik hem stiekem stevig vast.
Wat een klein loeder van een hond was dat zeg…
Hij mocht alles, was zoooo schattig (euh NOT) volgens mevrouw en hij mocht vooral niet gecorrigeerd worden en dan kom ik er wonen..
Die trap die moest met twee borstel schoongemaakt worden, een harde voor het tapijt en een zachte voor het hout en het bijdehandte beest, stal continu de borstel die je niet in je handen had en liep continu het blik omver, zodat je regelmatig opnieuw kon beginnen.
Tenminste dat deed hij de eerste twee dagen, de derde merkte die dat als hij een borstel langs mijn benen naar beneden wou trekken, mijn voet meestal onder zijn kont terugkwam, zodat hij een verkorte vliegende rit naar beneden maakte en gelukkig waren mijn armen ook lang, dus opgaand had ik hem vaak in zijn nekvel.
Bij dag drie had mevrouw door dat hij niet meer zo leuk met mij speelde, maar de oorlog was wel begonnen. Als er al iemand binnenkwam die had het de “grappige’ neiging om naar enkels te bijten. Jammer genoeg wordt het heel moeilijk om enkels te bijten als je in je nekvel wordt gepakt en als een tasje in de lucht wordt gehouden.
Het gekke van honden is dan, omdat je superstreng met ze bent, normaal zich aan je aanpassen, maar deze had al de nodige au pairs zien komen en gaan, dus gromde naar me als hij op mevrouws schoot zat. Voor mij geen enkel probleem, want dan kwam die niet bij mij in de buurt!
Meneer had flitsend door dat ik het loeder aan het opvoeden was, dus als het bij hem kwam bedelen dan riep meneer pestend: Colette, this dog…..
Het was dus een toxic environment waarin alle medespelers vooral voor zichzelf opkwamen! En ik rondrende als een kip zonder kop.
Wat een groot probleem werd toen het net voor Pesach allemaal fanatiek moest worden schoongemaakt, pas toen kwam mevrouw erachter dat ik werkelijk een waardeloze werkster was, iets wat jammer genoeg in al die tijd niet veranderd is…
Mijn huis is nog steeds meestal een puinzooi en alleen bezoekers stimuleren de (niet bestaande) behoefte tot het schoonmaken van de beneden verdieping of in geval van gasten ook nog de bovenste verdiepingen..
Dus toen moest er een oplossing komen, want een net Joods huis moet voor Pesach helemaal schoon en er zouden ook gasten komen eten, dus dat betekende dat alle kamers schoon en netjes moesten zijn.
Gelukkig was meneer praktisch genoeg om een schoonmaakploeg te huren en ik zag met verbazing hoe het wel moest worden gedaan, om het prompt weer te vergeten.
Ik heb in alle eerlijkheid nog nooit zoveel prachtig servies gezien als in dat huis. Het meeste was Royal Albert, onbetaalbaar en onverkrijgbaar en ik was allang blij dat ik alleen maar heel voorzichtig met de hand moest afwassen en afdrogen.
Ze hadden namelijk ook iemand aangenomen om aan tafel te bedienen, gelukkig had ik ook tijd om dat af te kijken.Ik heb het altijd fascinerend gevonden, hoe tafelmanieren in verschillende culturen verschillen.
Wat in Nederland volkomen acceptabel is, is in het buitenland gewoon onbeschoft.Ik vertel er volgende keer meer over!
Prettige dag!