Terugkijkend op mijn dagen lijkt het net alsof ik luchtigjes en bijzonder optimistisch in het leven sta, dat is grote onzin. Maar als ik een ding van mijn overleden echtgenoot heb geleerd, dan is het dat het geen enkele zin heeft om je continu druk te maken over dingen die wel of niet kunnen gebeuren.
Dingen gebeuren dan prompt heel anders en soms heb je gewoon een heleboel mazzel en soms ook helemaal niet!
In de afgelopen week heb ik ook heel veel gehuild omdat ik vond en vind dat ik nu echt verder moet, want hij is dood en ik ben het absoluut niet. Het geeft mij een enorm gevoel van schaamte en verdriet. Ik kan mij ook best wel voorstellen dat vroeger vrouwen in India in sittu (sati) gingen door op de brandstapel mee te branden met hun overleden echtgenoot.
Als ik kijk wat ik allemaal heb moeten regelen en nog, dan word je wel een beetje knetter. Banken die vastlopen en je blokkeren, pensioenen die gewoon niet uitkeren, verzekeraars die drie keer hetzelfde vragen en ondertussen ook niet uitkeren, een camper die snel verkocht moet worden, auto’s die moeten worden overgeschreven op mijn naam en waarvan de kaart kwijt is…
Het lijkt oneindig.
Bij ons viel opeens alle inkomen weg, want het hart en de hersens van ons bedrijf was weg… en er was ook een kleinkind op komst die 2 maanden, 2 dagen op de 22ste van die maand om 22.01 uur geboren werd na het overlijden van Eric en 2 dagen voor onze eerste afspraak afspraakje 27 jaar geleden.
Mijn boekhouder hield het voor gezien en liet alles liggen en cliënten die nog moesten betalen, vergaten dat een beetje of probeerden de prijs naar beneden te praten. Een uitstaande lening werd in eerste instantie niet terugbetaald.
Ik heb het allemaal even snel meegemaakt en ik heb nog een aantal problemen, maar zo heel langzaam krijg ik de boel weer op de rails. Het bedrijf is opgedoekt, tenminste daar zijn wij mee bezig en ook dat wordt nog even een dingetje.
Mijn sites gaan uit de lucht en ik moet eerst eens kijken waar ik sta, wat ik nog wil en kan en dan gaan we hier of daar wat proberen. Ik zou zo graag de telefoon willen pakken, als er weer iets verandert in ons leven, om het hem even te vertellen en dan samen te genieten van de veranderingen.
Ik weet zeker dat ik het goed doe, ik doe mijn uiterste best om vader en moeder te zijn en vooral om die lege plek op te vullen, maar het is onbegonnen werk.
Eric was niet alleen de liefde in mijn leven, maar ook die van de kinderen. Wij spreken en spraken ze dagelijks, ook als ze 50 minuten of duizenden kilometers verderop wonen. En als je dan de ene ouder niet vindt, dan bel je met de andere, zo gemakkelijk ging dat!
En nu kunnen ze alleen nog met elkaar over de staat van de wereldpolitiek praten, want ik heb eigenlijk helemaal geen interesse. Ik heb dat alleen maar als zij met mij praten, omdat ik snap dat ik dan hun leegte iets opvang!
Ik wil ook hun verdriet delen maar ik vind dat ik niet het recht heb om hen continu lastig te vallen met mijn verdriet.
Dus kijk ik Koreaanse Midget Porn, een grappige omschrijving die gestart is door onze jongste en uitgesproken werd door Eric.
Ik hou niet van oorlog etc, dus toen vond ik per ongeluk “Crash landing on you” en werd een enorme fan van Koreaanse series, waar handen vasthouden echt spannend is en een kus wordt begonnen door de man, terwijl de vrouw doodstil staat met haar ogen dicht. Met een enkele uitzondering krijgen ze elkaar altijd en komt het altijd goed!
Eric werd een beetje gallisch dus toen werd het KMP genoemd.
Het heeft me in ieder geval door de ergste maanden uit mijn leven getrokken, even weg van alle ellende, vooral weg van de pijn en mijn verdriet.
En ondertussen zijn we 4 maanden en 10 dagen verder en er gebeuren spannende dingen, dingen die ik dolgraag met je had willen delen, aan je had willen vertellen, maar dat kan niet meer…