Vanmiddag zijn we aangekomen bij Les Sables d’Olonne, een prachtig bijna ouderwetse badplaats aan de Atlantische kust in de Vendee. Je kunt er super surfen en zeezeilen, heerlijk wandelen langs het strand en in principe is het er net zo warm als aan de Mediterrane kant.
Er waaide vandaag een flinke storm die er voor zorgde dat ik continu diagonaal moest sturen om de camper op de weg te houden, erg vermoeiend maar net buiten Sables is er een Leclerc hypermarketwaar je van alles kunt kopen, van voedsel tot wasmachines tot kinderkleding. Het leek wel of heel Sables gezellig was komen aamwaaien, want er was bijna geen plek op de parking meer te vinden, tot ik een aantal campers vlakbij elkaar zag staan. Ik ben een kuddedier en heb mij er tussen gewurmd en achteruit ingeparkeerd zodat ik amper uitsteek.
Ik begin met hondjes uit te laten, op het weinige groen wat daar aanwezig is! En toen zijn we de winkel ingedoken, waarbij de kunst nog steeds is om er met zo weinig spullen weer uit te komen…
We zitten daarna lekker te eten terwijl we zitten te kijken naar de krioelende bevolking die ook allemaal een parkeer plekje zoeken. Het valt me op dat later en later er geen camper achterblijft, een vaag teken, maar ik ben te moe om er iets aan te doen!
Het wordt donker, de snelle hap plekken gaan ook dicht, dus staan we er uiteindelijk helemaal alleen. Ja best wel eng, maar je moet ook kunnen vertrouwen op jezelf, je honden en vooral de veilgheid van je camper!
We gaan slapen, het is mooi geweest, hondjes nog een keer uit en naar bed.
Halverwege de macht wordt er oo onze camper getikt, de honden slaan aan en stoppen niet meer met blaffen. Een dame in een security uniform, staat voor mijn deur, mijn hondenhek is dicht en dus kan de deur open: “kan ik u helpen?” Het is ondertussen een uur of drie en zij heeft een hond die niet meer stopt met blaffen. “U mag hier niet staan, als u de camper start, dan breng ik u naat om de hoek waat het geen enkel probleem oplevert, u behoeft mij alleen te volgen”. Ik trek snel een short aan en een vestje en start de auto terwijl Tokyo alles veilig opruimt. “Wat heb je voor hond?” vraag ik, want t kreng stopt maar niet met blaffen en de mijnen doen flink mee; “een mechelaar?” “Nee”; zegt ze “een Hollandse Herder!”, ik schiet in de lach, “geen wonder dat ie zo een grote smoel heeft!, maar ik ben blij dat je zo een sterke hond bij je hebt!”
De camper is gestart, de hondjes liggen automatisch aan mijn voeten en we volgen de dame, het is, zoals zij mij al beloofde een kort ritje, letterlijk 3 minuten en dat was eigenlijk ook de plek waar we naar toe hadden moeten gaan, volgens de app.
We parkeren ook hier achterste voren zodat we bijna binnen het vak passen, we zwaaien nog ff naar haar want ze gaat weer verder. Ik ben blij dat dat niet hoef te doen, zo competent als ze eruit ziet, maar in het donker in een industrieterrein, nee dank je wel!
Ik zet de motor af, trek mijn kleding weer uit en val weer in slaap!