We zijn vandaag terug in Ventimiglia, we zijn via de zeeweg gereden en ik heb eerlijk gezegd mijn ogen uitgekeken, zo mooi, zoveel aparte huizen, en de zon en de blauwe zee die alles goed maakt.
In Ventimiglia lopen we vast, het is vrijdag, marktdag en hartstikke druk. Ik had hier graag rondgekeken, maar met mijn honden en alle bagage gaat dat never nooit niet gebeuren, dus rijden we door al t geharrewar door naar de garage net buiten t dorp.
Daar zit een narrige monteur aan mijn banden te trekken, het gaat duidelijk niet zoals hij wil en het is al 12:30 uur, een half uur voorbij zijn pransa een warm middageten wat nu koud en overkookt wordt door gedoe met mijn camper en Italiaanse echtgenotes kennende zal hij daar ook nog wel wat woorden van krijgen..
Hij gaat weg, morrend naar zijn lunch en slaapje en de eigenaar vd garage zegt ons de bagage alvast in de auto te doen, zo, dan zijn wij ook een tijdje zoet. We ruimen de schoongewassen kleding op, gooien voedselspullen weg, die de extra wachtdagen niet hebben overleefd, we hangen op en kloppen uit.
Ik durf er bijna niet er in, uit angst dat mijn gewicht teveel wordt, maar dan moet ik plassen en ja dan moet je wel. Ik kijk zelfs naar mijn nieuwe trottinette, (electrische step) die ik nog steeds niet zelf kan openen omdat ik het systeem niet snap en Tokyo het eigenlijk net te snel voor mij doet!
Maar ook dat ding werkt niet meer, lichtjes gaan aan, maar power is off, terwijl de batterij wonder boven wonder nog helemaal vol zit! Opeens zie ik dat er een kabel met veel te veel stekels eraan loshangt. Die weer in elkaar gezet, merk ik dat ie het nog steeds supergoed doet. Ik ben tevreden, nu nog de rest vd camper. Ze zijn er immers continu mee bezig geweest in de afgelopen dagen!
Ooit had ik in een lang verleden al 100 x gedacht om zo’n handige cursus autoreparatie bij de ANWB te doen, maar ja als je de mazzel hebt om een François als garagehouder te hebben, dan wordt je vreselijk makkelijk, hij regelt alles, maakt t altijd op orde!
Dus ik weet feitenlijk niets van mijn auto, anders dan dat ik geluidjes goed kan horen, dit dan uitleg aan François en hij op ondefenieerbare manier precies weet wat het is!! Of misschien heeft hij gewoon heel veel humor en doet net alsof, maar ik weet in ieder geval dat ik bof met hem.
De camper is weer een beetje fatsoenlijk, de spullen op zijn plek, er een doekje, borstel en dweil doorheen gehaald, als de monteur weer terugkomt in een veel beter humeur. Nou nog de laatste beetjes.
Hij zit met Tokyo te kletsen omdat die hier en daar iets vast moet houden. Ik vind het altijd opmerkelijk om te zien hoe makkelijk die vriendschappen sluit, het zal een heleboel te doen hebben met zijn lieve uitstraling maar het is toch keer op keer fascinerend om te zien!
Met de garagehouder maak ik een proefrit, hij legt mij uit dat ik een lange achteruit heb die ik heel langzaam moet laten opkomen en liefst over een lange afstand, omdat dit nou eenmaal een zware camper is en niet een personenauto. Hij geeft me in ieder geval een gevoel van vertrouwen in mijn camper terug.
Grappig hoe je camper fantastisch door de Jura heen is gereden, Pont de Normandie heeft genomen, naast de tien haardspeldbochten die nodig waren om bij sporting Beausoleil te komen en daarna de vier haardspeldbochten die ik moest rijden om in Menton te komen en omdat het een keer in een super veilige omgeving niet lukt, is heel mijn vertrouwen weg in mijn eigen chauffeurschap en in mijn camper!
Eigelijk is dat ondankbaar, want als mijn Flair iets heeft laten zien in de afgelopen tijd, dan is het wel hoe ongelooflijk betrouwbaar het ding is!
En nu is er nog een dingetje, het geluid van schurend metaal wat je nogal veel hoort als je optrekt. Volgens de monteur wordt dat beter als ik een nieuwe remschijf of iets dergelijks erop zet. Ik heb besloten om dat ook nog te doen, maar dan in Portugal, terwijl ik dan een paar dagen in een huisje ga wonen!!
Ik heb ook besloten dat ik deze ga verkopen en iets kleiners ga kopen, want mijn kinderen gaan toch nooit mee en waarom zou ik dan een 4/5 persoons camper nodig hebben? Het is een beetje jammer na alle verbeteringen die ik er indertussen in heb gemaakt, maar misschien is het wel mijn toekomst om campers te verbeteren! Ik heb in ieder geval genoeg ervaring in ondertussen… 😉
Het is tijd, ik reken de reparatie af, spreek af dat zij mij de rekening achteraan sturen en ik moet plaats gaan nemen achter het stuur, om net voorbij San Remo een mooi plekje te krijgen.
Mijn Tokyo is absoluut briljant in mooie overnachtingsplekjes die bovendien hartstikke veilig zijn. Hij heeft er een neus voor en het geduld om de reviews te lezen en dat maakt mij een blij mens! Ik weet niet of ik ooit het geduld zal hebben om al die dingen uit te zoeken, maar voor hem is t een sport en ik ben een dankbaar opject!
Wij rijden “gezellig” in spitsuur weg van de garage, vrijdag, marktdag, einde van de week dag en iedereen waant zich hier een formule 1 driver met Max zijn skills en Lewis zijn arrogantie….
Jeeees, halverwege op naar de Autostrada heb ik al spijt, het zijn allerlei bochten die mij daar naar toe moeten rijden en ik sta doodsangsten uit.
In Italie moet je eigenlijk iets kleins rijden als een Seicento, met een motor van een Maserati en een veiligheidsplan van Volvo en dan kun je met complete arrogantie jezelf van een berg af storten! Jammer genoeg ben ik daar te hoog, te lang, te breed en te bang voor, dus hou ik regelmatig het hele verkeer op, met mijn 40 km in de draai naar de autostrada!
Het enige wat ik denk is: Get me out of here, maar je kunt nergens stoppen en t wordt al donker dus ik heb geen keus! Ik ploeg door, gil zowat in mijn hoofd als er nog een vrachtwagen mij inhaalt waarbij ik allerlei scenarios in mijn hoofd heb die mij rechts t viaduct af laten kletteren of een mogelijk viaduct dat opeens zomaar verpulvert en ik met vriendje, honden en mijn camper ter aarde stort! Zelfs binnen de strepen rijden kost een ongelooflijke concentratie ook als ik maar 80 rij.
Je krijgt prompt een pesthekel aan Italianen, terwijl je eigenlijk dankbaar moet zijn dat ze niet net als in Beausoleil je al toeterend voorbij komen (omdat jij aan de kant gaat) om te tonen wat zij vinden van jouw rijstijl…Zuid Fransen rond Monte Carlo denken het gekozen volk te zijn en dan moet jij daar maar voor “boeten” en vooral niet in de weg staan… ik herken er ook een stuk in van mezelf, toen ik er vroeger woonde, maar het kost moeite om het toch te relativeren….
Italianen doen dit een stuk minder, ze houden afstand maar ik ben een bangerd geworden die ondertussen alles eng vind. Ik moet van brug naar tunnel naar brug rijden, alles hoog en alles eng!
Het komt tot een crescendo als ik weer een spiraal in moet waar aan de rechterkant een enorme diepte heerst met alleen een flimsy spatbordje ertussen.
Mijn paniek en spanning worden me teveel en ik gil het uit. Grappig dat ik dan toch Eric aanroep, terwijl als er iemand een pesthekel had aan bergen rijden was hij het wel: “euhh rij jij dit stuk even?“.
Deze hysterie duurt precies drie seconden, meer tijd heb ik niet, ik moet door, ik denk aan al die andere keren dat ik dacht dat ik het niet zou overleven en krijg ietwat van mijn zelfvertrouwen terug, we gaan verder.
Ergens in de buurt van Imperia zie ik een Lidl met een redelijke groot parkeerdek, hup, een ruime draai, een plek en ik sta stil!
Ik heb mijn eerste dag overleefd, Tokyo kijkt ietwat angstig naar me; “gaat het?“ yep, we slapen hier en we gaan nu wat te eten kopen in de winkel. Hij loopt een beetje verbaasd achter mij aan, hij heeft iets teveel van mijn emoties gezien vandaag, maar in de winkel trek ik weer helemaal bij. Zo, nu ben ik thuis en nou maar hopen dat niemand mij vannacht wakker maakt.
Welterusten
Sinter Maarten vlakbij Imperia