Ondertussen ben ik al een paar dagen bij mijn Orthodoxe familie in Stanmore, London.Dat laatste (London) is flink overdreven, je moet ongeveer driekwart uur rekenen om van dichtbijzijnde tubestation tot Central London te komen, dus dat London klopt niet helemaal.
Maar het is wel een interessante omgeving, heel bosachtig en op de eerste avond dat ik aankwam (in het donker) heb ik al een vos gezien. Jarenlang naast het Spaanderwoud gewoond, mezelf in kwijtgeraakt, uren gewandeld en nog nooit een vos gezien. Eerste avond in London steekt er een vlak voor onze auto over….
Gelukkig is opstaan nooit een groot probleem voor mij geweest, dus elke ochtend om 06.30 opstaan, niet je benen teveel rondgooien want dan knallen ze tegen de ladenkasten aan, voorzichtig en snel onder de douche, vlug aankleden en naar beneden.
Met Orthodoxen Joden moet je flink uitkijken welke borden je waar pakt, want alhoewel een ruimte, zijn er officieel twee keukens aanwezig. De een voor vlees en de ander voor melk en haal aub niet de twee door elkaar omdat je oververmoeid de blauwe borden bij de witte borden zet, want die worden allemaal gebroken (zelfs als het Wedgwood borden zijn ) en je leven is een hele tijd echt heel erg vervelend.
Ook niet vergeten om na het kloppen aan de slaapkamerdeur ook te wachten voor een antwoord… vooral niet als mevrouw zonder haar pruik een buikdans opvoert voor meneer, daar worden ze niet vrolijker van, ook al omdat ze niet wist wat ze moest pakken om zich af te dekken.
Ik had toen nog zo weinig inzicht dat ik mij dit pas veel later allemaal realiseerde.
Toen ik het eindelijk door had, was ik bijna een jaar verder en overkwam mij hetzelfde iets toen een schoonmoeder zonder te kloppen onze slaapkamer binnenkwam…
In Stanmore was ik 17 and never been even kissed, ik speelde wel vaak met jongens maar meer als extra voetballer of zo iets. Ik was redelijk geducht om mijn broertje onderuit te halen en heb ook altijd gevonden dat het feit dat hij vrij goed slidings kon ondervangen mede te danken waren aan mijn “training” op onze oprit vol stenen…
Maar terug in Stanmore, binnen de eerste week van mijn au-pair schap werd ik meegenomen voor een introductie met een andere au-pair die bij mevrouws vriendin zou wonen en us Continentals stick together…
Ik geloof daar persoonlijk niet zo in, maar in dit geval was het wel zo want ik ontmoette een allerliefst mens Martine Parizot Gentil die net lief als haar naam was en net als ik au-pair.
Ik weet niet of haar familie net zo orthodox was als de mijne maar ik zag wel dat het daar een stuk gemoedelijker ging. Ik werd voorgesteld zodat we samen naar Engelse les konden gaan en we (hopelijk) samen de weg niet kwijt zou raken, door in de verkeerde bus te stappen.
Volgens mij wel degelijk een keer gebeurd..
Martine en ik hadden gelukkig gelijk een klik en ze werd ook een beetje mijn grote zus, geen overdreven luxe voor mij die letterlijk uit een dorp werd getrokken.
Ik zal Martine altijd dankbaar blijven voor de begeleiding die ze bood toen ik van familie wilde veranderen, want het was geen leven meer, mevrouw was een Avon Lady, dat betekende dat zij gezellig met make up naar parties ging om wel of niet wat te verkopen, terwijl ik de jongste (1,5 – 2 jaar) mocht bezighouden en het huis moest schoonmaken.
Mevrouw had twee dochters, de oudste was een schitterend uitziend kind met blonde krullen en kon al een heleboel op vierjarige leeftijd en vooral de au-pair op stang jagen, het tweede kind is een schattige roodharige stuiterbal met sproeten en boevenmanieren.
Ik was helemaal verkocht met haar. Ze had altijd wat aan de hand, maar ze was duidelijk van mijn eigen bloed, dus kon niet meer bij mij kapot.
Ik herinner mij dat Joanna gezellig de Avon doos van haar moeder had gevonden, opgemaakt en toen de schitterende nagellak vuurrood, op een of andere onverklaarbare wijze op 2,5 jarige leeftijd had opengemaakt en prachtig leeg had laten lopen op het vaste tapijt in de Lounge….
De bedoeling was ook dat ze in de kinderwagen voor het huis haar middagslaapje zou doen, gelukkig keek ik uit het raam, want madam hing in haar tuigje net buiten de kinderwagen.
Ik ben nog nog nooit zo snel de trap afgerend.
Einde van dat era dat je haar gewoon in de kinderwagen kon laten slapen terwijl jij het huis schoonmaakte..
Ik denk dat het na drie maanden wel aan beiden kanten goed verziekt was, mijn taken waren er gewoon flink te veel en volgens hen continu nooit voldoende ingevuld, dus ging ik op zoek naar een andere hopelijk betere au-pair situatie.
Gelukkig zat er in de volgende gemeente Edgeware een au-pair bureau die wel wilde bemiddelen en zo kon ik op zoek naar mijn volgende aanstelling.
Ik herinner mij nog dat ik enkele dagen moest slapen in Holland House in Finchley. Het was een soort opvang situatie voor Nederlandse meisjes die in London werkte en/of studeerde.
Er was ook een huismoeder die zo ongelooflijk truttig was dat ik binnen een dag al een aanvaring had. Ik kwam niet op tijd thuis (5 minuten na Curfew,) was s-morgens niet snel genoeg beneden, in het kort het verblijf duurde een volle week maar het leek wel een eeuwigheid…
Ik ging min of meer huppelend naar mijn volgende au-pair plek toe!
Met dank aan Martine Parizot Gentil, die ik tot mijn trots nog steeds een geweldige vriendin mag noemen en als je de Franse Bourgogne omgeving wil verkennen op diens schoonheid, dan stel ik voor dat je haar foto’s op facebook gaat bekijken, ze zijn werkelijk breathtakingly beautiful !!
Castricum 24 november 2020