Ondertussen zijn we op weg naar de Provence, we gaan stoppen in Avignon en daar gaan we beslissen of we richting Italie ingaan of richting Spanje gaan… maar Tokyo vraagt of we ook in Lyon kunnen stoppen.
Ik heb flink gemengde gevoelens over Lyon, want als ik vroeger in de mei of herfstvakantie naar Costa Dorado ging, zat je altijd vast in die rottunnel!
Dat is nu niet meer zo, maar een zekere weerzin blijft!
Maar deze reis is ook om mijn horizon te verbreden en mijn angsten te overwinnen, dus we stoppen in Lyon.
Alleen er zijn maar heel weinig camperplekken dus t is nog een zoekplaatje.
Ik wil niet weer door een stad aub, is mijn verzoek, maar dat is jammer genoeg geen optie, dus rijden wij langs de Rhone over de brug ergens naar boven naar een parkeerplek waar mijn 7.5 m Camper kan staan.
Ik rij een hoek om en zie opgelucht een verlaten straatje leeg van auto’s, afgesloten van de hubbub van de straat die er zo’n 8 meter onder voorbij gaat!
Ik denk slim te zijn en alvast te draaien, dat wordt flink krap want ik denk dat de weg nog niet een meter breder is dan de lengte van mijn Camper, maar wat moet dat moet!
Naast een hele hoge muur ad ene kant is er een 60 cm dikke muur ad andere kant vooraf gegaan door een soort afwateringsgeul, dus draaien wordt een flinke uitdaging!
Ik vraag of Tokyo wil kijken, weliswaar heb ik een achteruitrijcamera, maar dat is met een ronde lens en soms best moeilijk om te “lezen”, dus laat ik hem mij vertellen hoeveel ruimte ik nog heb…
Ik draai in en rij naar achteren, hmmm duidelijk niet veel, ik rij voorzichtig naar voren waar ik t verkeer hoor voorbij razen..
ik trek mijn handrem aan, zet m in mijn achteruit en wil zachtjes gas geven om voorzichtig te gaan, zoveel ruimte heb ik niet..
De motor valt uit en mijn camper rijdt 5 cm naar voren, ik heb letterlijk nog de breedte van een broekzoom over!
Ik zou op dit moment zooo graag mijn vader hier hebben, ik hoor hem praten in mijn hoofd, niks van aan trekken, je hebt dit al 100 keer gedaan, misschien niet zoo strak maar trek je nou niets aan van dat muurtje en een mogelijke val naar beneden want dat gebeurt gewoon niet; kom op Colette, starten dat ding, in zijn achteruit, koppeling rustig op laten komen en zachtjes gas geven, je kunt het…. !
En toen ging het mis! Ik wist opeens niet meer wat mijn rem, gas of koppeling was, ik ging helemaal in paniek, zeg maar gerust in hysterie!
En wat doe je dan? Je pakt je telefoon en dan bel je een vriend, waarvan je hoopt dat ie oppakt, want t is zondag, wat hij gelukkig doet! Ik schreeuw en huil dat ik in paniek ben, alsof hij dat zonder uitleg ook niet had begrepen, dat ik niet meer weet welke voet wat is en wat mijn precaire positie is…
Zijn eerste reactie is waar sta je in t verkeer?
Op een leeg parkeerdek,
oke neem een glas water en stap naar buiten…
euh nee dat kan niet want als ik een van mijn voeten loslast ga ik door die muur heen…
Hij praat mij kalm, dit is niet zijn eerste keer, ik heb ooit na het overlijden van Eric vastgezeten met mijn Peugeot cabrio met verbrede banden in een garage gemaakt voor miniautos!
Waardoor ik de draai naar boven niet kon maken, ik had het al een aantal keren geprobeerd, enfin hij heeft mij er toen uitgepraat, dus kan hij het vast nu weer!
Kan je de motor uitzetten? Euh ja, het staat op de handrem dus dat kan, zet nu dat ding uit!
Voel je voeten en realiseer dat de volgorde: koppeling, rem, gas is!
Hij moet het minstens twee keer herhalen, waar staan je voeten?
Euh op de koppeling en op de rem!
Goed zo, dus dat weet je, staat je versnelling in zijn achteruit?
Ik check mijn voeten en realiseer dat ik uit paniek mijn koppeling niet heb laten opkomen, maar er in mijn hoofd een soort extra rem van heb gemaakt….
Staat alles goed, okay start de motor, nu rustig met je koppeling, maar eer hij uitgepraat is heb ik de camper alweer achteruit en kan ik met een kleine extra zwieperd het ding weer in de rijrichting zetten…!
Zie je wel, gaat hartstikke goed! Nou veel plezier en doe de groeten aan Tokyo!
Alhoewel hij en zijn meiden dondersgoed weten hoe Tokyo echt heet, ze kennen hem immers, blijven ze hem consequent Tokyo noemen 🙂 !
Dank je wel lieverd, ik ben je zo dankbaar!
Ik parkeer de auto en Tokyo loopt even weg om zijn eigen emoties onder controle te krijgen, nadat hij me verteld dat ik letterlijk tegen de muur stond, voor en achter maar dat er geen schade is!
Kom op, we gaan Lyon ontdekken, het is maar 6 lange trappen naar boven voor de Basiliek, waar we dan erachter komen dat we ook met een soort liftje naar boven hadden gekund!
Enfin, twee overwinningen in een dag, ik bof!
Groetjes uit Zuid Frankrijk
18 oktober 2022
Colette en Tokyo