Vriend en ik lopen in de supermarkt, we gaan wat kopen om morgen te eten. We staan bij het vlees en ik ben nog steeds een ongelooflijke kneus in vlees, wat eigenlijk een schande is, ook al omdat een van mijn besties een dochter van een slager was.
Ik had haar van alles kunnen vragen en nu van alles geweten. In plaats daarvan had ze een trimsalon en weet ik nogal wat over honden en katten trimmen en vooral over hoe je dat niet doet…
Maar terug in de supermarkt staan we dus bij het vlees, een vriend komt van een ander continent en spreekt dus amper Nederlands.
“Wat wil je?”; vraag ik beleefd, in de hoop dat hij een idee heeft.
Ik heb een flink netwerk en ben reuze lui, dus wat ik op deze momenten doe is mijn vriendin Alice bellen die briljant is in koken…
Door mijn “hulp” kan ze tegenwoordig ook terugschakelen naar niveau koken voor simpletons en van die service maak ik regelmatig gebruik.
Euuhh Hij kiest wat: “wat is dat?” ohh g*d nou val ik door de mand, want op mijn leeftijd enz enz, wacht even, vroeger schreven ze nog wel eens op de onderkant wat het was en hoe je het het beste kon klaarmaken, maar dat wordt niet meer vermeld, wat nu?
Ik probeer mijn summiere vleesbereidingsgeheugen op te roepen, maar mijn vriend is al bezig met zijn telefoon. Ik krijg een uitleg en een bereidingswijze binnen enkele seconden keurig in het Engels teruggelezen.
Ik krijg het er benauwd van, hij komt uit een land waar ze uren aan het koken zijn, nog zoiets waar ik maar weinig van snap, dus ik zal er maar eerlijk voor uit komen, ik kan vlees niet fascinerend genoeg vinden om te onthouden hoe je het moet klaarmaken en daarom heb ik kookboeken etc.
Hij kijkt mij kritisch aan, wij hebben een sapio verbinding dat betekent dat we de gehele dag elkaar bevragen, uitdagen, moeten verwoorden, verdedigen etc.
En dan maakt het het niet makkelijker dat ik al een stuk ouder ben en dus al de nodige beslissingen heb gemaakt die hij nog moet gaan uitvogelen voor hemzelf.
Het betekent dat ik daar soms veel serieuze vragen over krijg die ik niet altijd volledig kan beantwoorden of verdedigen, maar het maakt mijn leven wel een stuk spannender en ik leer weer om bewuster te leven.
Terug naar de vleesafdeling in de supermarkt, vraagt hij casual: “hoe doe jij dat dan normaal? Ik bedoel het vlees uitzoeken??”
Ik kijk hem lachend aan, nou ik kijk eerst naar de dingen die ik wil herken, dan naar de dingen die ik misschien niet herken en bel dan gewoon Alice….
“Wie is Alice?” is zijn wedervraag. Ik leg hem uit dat Alice voor mij hetzelfde is, als Alexa voor de rest van de wereld, als je een vraag hebt over voedsel, schoonmaken, kiezen van providers van telefoon, electra etc. dan bel ik Alice want die heeft het allang uitgezocht op een excell sheet wat het voordeligst is en dan zoekt ze haar resultaten voor mij op.
“En wat zegt Alice nu dan?”
“ Ja, dan moet ik haar wel eerst even opbellen en hopen dat ze niet met haar hond op de hei loopt of zo, een momentje, welke wilde je dan kiezen?”
Het wordt een ribrunderlap of zo, volgens zijn telefoon, hij zal ook wel een recept hebben, maar zover ben ik nog lang niet.
“Hee Alice, ik sta hier met mijn vriend bij de vleesafdeling en weet niet wat ik moet kiezen, heb jij een idee??”
Alice en ik kennen elkaar al heel lang, sinds puberteit, overleggen veel en ze is mijn luiheid gewend!
Alice begint gelijk met de moeilijkste vraag: “wat vindt hij lekker??”
“Euhh ja mij!
Maar dat bedoel je waarschijnlijk niet, jemig, moet ik dat nou ook nog vragen, verzin gewoon wat, hij geeft mij net ribrunder of zo, hoe doe je dat, is dat dat spul wat je uren moet koken, want dat moet ik mijn slowcooker tevoorschijn halen…
En opeens realiseer ik me dat ik best wel veel meer weet van vlees, dan ik dacht want dat weet ik dan toch maar weer…..
Ze vertelt me snel er wat over en ik hang weer op, ik ben hier immers met mijn nieuwe vriend en we moeten nog een heleboel boodschappen.
Mijn vriend, heel niet kritisch, zegt tegen mij, hoe deed je dat vroeger dan, toen Alice nog niet alles wist…
Och lieverd, dat is zo een eind terug, vroeger had je maar weinig supermarkten maar gelukkig wel slagers, net zoals nu en dan wachtte je gewoon op je beurt en vroeg dan gewoon advies aan de slagers, net zoals ik nu doe aan Alice.
Hij op zijn beurt probeert te verwerken hoe het is om in een wereld te leven zonder supermarkt en eer hij zijn volgende vraag kan stellen zeg ik vlug tegen hem dat we gelukkig al wel elektriciteit in onze huizen hadden, ja echt…
Ménnnn de dingen die je tegenkomt als je een verschil van leeftijd hebt, maar we hebben iets voor morgen om te eten, nou maar hopen dat ik genoeg thuis heb om het allemaal klaar te maken.