Ik ben een kind from the 60s en dat betekent dat ik naar school kon gaan in mijn gympakje, zonder dat iemand daar aanstoot aan nam, dat ik op mijn kakschool, ondanks dat daar een hele andere dresscode heerste, hele korte rokjes droeg, omdat mini de mode was, en ik van mijn moeder daar aan mee mocht doen.
Mijn grootste “regret” is dat ik toen nooit heb geprobeerd om overland tot India/Bombay te komen zoals mijn Australische nicht met haar vriendin dat wel hebben gedaan. Ik ben daar reuze jaloers op. Het was een tijd van vrijheid, zoals je die nu zou verwachten, maar er niet is!
Als je “oude” foto’s bekijkt van Kabul in de jaren 60 dan zie je dames staan met redelijk korte rokken zonder gezichtsbedekking anders dan misschien een zonnebril… Ik heb dat altijd opmerkelijk gevonden, je gaat dus terug in tijd, maar de tijden toen waren moderner dan dat ze nu zijn…
Misschien omdat we toen religie veel meer losgelaten hebben toen en prompt kon alles, voor de duidelijkheid, er gebeurde ook te veel, want alles moest en kon en ik vraag me dan ook wel af, wie er allemaal over zijn/haar grenzen zijn getrokken in de gekte van het verplicht mee te moeten doen in allerlei vrijheden van alles moest kunnen.
Het is grappig dat ik daar toch heel weinig van heb meegekregen, ondanks dat het alom aanwezig was, maar ik had een superstrenge vader en ik denk dat de druk vanuit huis veel groter was dan wat mijn vrienden aan druk kon geven. Ik heb bijvoorbeeld nooit gerookt of drugs gebruikt en zeker in Nederland gebruikte ik geen alcohol.
Als je denkt te weten dat je thuis dwars door het huis komt te vliegen, dan laat je het wel uit je hoofd om dronken of stoned te worden.
En het hele dorp liet het wel om mij te versieren, als ik het al herkend had wat een pass was, wat ik zeer betwijfel, want mijn vader was een flink cadeautje.
Alle andere “leiders” bij de voetbal werden aangesproken met hun voornaam, mijn vader was gewoon meneer Pastoor. Best wel apart in een buitengewoon Katholiek dorp.
Daarnaast ben ik ook nooit een gewoon meisje geweest, ik vocht en voetbalde met jongens, hield van de spanning in het gevecht en was niet te beroerd om mee te doen als ik weer eens thuiskwam uit London en dan in het dorpscafé de hiërarchie helemaal omgooide.
Gelukkig had ik een heel loyaal broertje, René, die zoals dat is tussen siblings ook een pesthekel aan mij had. Dus als ik een grote bek opzette tegen een of andere bijdehand, dan had hij al de pest erin omdat hij al wist dat ik het daar niet bij zou laten en dat hij weer geforceerd “mee” moest doen.
Dan wist hij dat ik niet te beroerd was om flink uit te halen met alle consequenties van dien, waarop hij dan met de consequenties te maken had en ik naar huis ging.
De aanleidingen waren ook meestal of mijn gedrag of mijn kapsel, want terwijl ik in London woonde, was ik een haarmodel voor een leerling van Vidal Sassoon en dat zal een van de redenen zijn dat toen ik door mijn vriendje gevraagd werd wat voor haarkleur ik ooit was, ik bij god het niet meer wist.
Ook was ik vaak extreem geknipt, waar er in London helemaal niemand was die daar aanstoot aan nam, in ons dorp kreeg ik prompt het label: “Poedel” opgedrukt.
En dan kon het heel makkelijk zo zijn dat er een stelletje iets ouderen (een slag ouder dan wij in ieder geval) een beetje begonnen te pesten, ik het niet kon laten om met mijn (hele) dure 10 cm hoge Magli schoenen met stalen hakken, even op iemands wreef te gaan klappen, waar het effect bijna hetzelfde is als dat je iemand tussen de benen schopt.
Als een knipmes in elkaar krimpen, misselijk wordend van de pijn, je zou zeggen dat ze dat wel na enige tijd doorhadden, maar nee, ze leerde heel langzaam! En dan zijn vrienden die hem probeerde te redden en dan mijn broertje die onze (familie-)eer ging verdedigen, geholpen door zijn talrijke vrienden.
En dan de volgende ochtend verplicht aan het ontbijt aanzitten waarbij je broer meer moeite met opstaan had dan jij en jou liep te vervloeken omdat hij weer eens dankzij mij een blauw oog was opgelopen en ik zelfs zonder kleerscheuren weg was gekomen.
Heb ik er ooit wat van geleerd, mmmm neeee, ik kan zelfs nu nog steeds slecht mijn mond dichthouden als ik ergens onrecht zie, ik moet dat dan veel te vaak zeggen, met alle consequenties van dien.
Ik heb een mazzel gehad dat ik was redelijk groot en ongelooflijk agressief was/ben en daarnaast zelfs wel aardig kon vechten en vooral klappen opvangen, wat dan weer voordelig was op mijn training.
Toch terugkijkend heb ik het altijd jammer gevonden dat ik in competitie nooit in de boze bui kon komen, iets wat buiten de ring helemaal geen moeite kostte. Ook met dit soort dingen deed ik alles verkeerd om!
Toch bof ik, met mijn grote mond, had ik volgens mijn vader, allang totaal in elkaar geslagen moeten zijn en op een of andere manier heeft mijn agressie mij altijd gered. Ik denk ook dat een agressieve vrouw veel makkelijker wegkomt met haar gedrag dan een vent.
Ik weet wel dat toen ik een keer gesneden werd, ik verhaal ging halen, omdat ik het onverantwoord vond hoe die idioot omging met de veiligheid van mijn bloedjes van kinderen.
Ik stond bij de stoplichten in no time naast zijn auto, witheet en vol woede toen er zo een sportschool vent van rond de 2 meter begon uit te stappen. Maar mijn agressie was zodanig dat hij weer ging zitten, hij heeft vast terecht gedacht dat ik niet spoorde, maar mijn jongens waren geheel onder de indruk en ik was mijn agressie kwijt.
Niet omdat hij terug in de auto ging zitten, maar het moment dat hij de auto uitkwam begon ik te denken dat dit niet mijn beste keus was.
Maar ik had een aardje naar mijn vader, die ooit als begeleider van de avondvierdaagse, zijn linkerarm uitstak, om een knul die voor de zoveelste keer vlak langs onze groep langsreed, letterlijk van zijn Kreidler te stoten. Ik weet zijn naam nog maar zal het niet noemen, zijn broer Teun zat ooit bij mij in de klas en zijn vader was een hele aardige man die achter de vuilniswagen liep. Bij de finish werd mijn vader opgewacht door de beide ouders, moeder die laaiend was, vader die waarschijnlijk gesommeerd was om mee te komen. Aangekomen werd hij gelijk belaagd door moeder, hoe hij dat nou kon doen en wat voor schade dat kind en zijn brommer wel niet hadden opgelopen…
Zijn vader stond er bij en was het met mijn vader eens dat zijn zoon nu wel iets te ver was gegaan met zijn geziek. En zijn moeder die nog mogelijk pissiger werd.
Mijn vader was zeker geen makkelijk man, vooral voor mij niet, omdat hij waarschijnlijk al heel vroeg herkende dat ik iets te veel op hem leek. Ik denk dat hij er ook alles aan heeft gedaan om dat rottige temperament onder controle te krijgen, bij hem en bij mij. Het heeft niet mogen lukken.
Vorige week had ik mijn nieuwe vriendje voorgesteld aan mijn jongens, mijn vriend is type: laid back, almost horizontal, dus precies het tegenovergestelde van mij.
Die rotjongens zaten met elkaar te lachen over hoe lang het ging duren dat hij erachter kwam wat voor explosief karakter ik ook had.
Mijn vriend gaf een briljant antwoord, ze laat alleen maar haar lieve kant aan mij zien….
En daarom vind ik hem nou leuk, dwars tegen alles in, eigen plan trekken en alleen maar op eigen kompas varen.
Ik denk dat ik hem nog maar even hou
Prettige dag!
