Maandag avond komt mijn oudste inwonend kind thuis met de opmerking dat hij denkt dat hij Covid heeft en dat hij de volgende dag naar een test faciliteit gaat.
Overmoedig als ik ben, probeer ik het weg te praten, nee joh, hoe kan dat nou??
Maar hij is vastbesloten, hij voelt zich niet goed.
De volgende ochtend gaat hij naar de teststraat en wordt samen met zijn vrouw getest, zij 22 weken in verwachting, hij op t einde van zijn contract, waarbij er nog niet een vast contract is gemaakt omdat ze dat altijd op het laatste moment doen…
Ondertussen zoekt mijn vriend van alles op, om onze veiligheid ook te kunnen garanderen, want ik was eigenlijk niet van plan om het te krijgen, ook al gezien dat Eric minder dan 7 maanden geleden is overleden.
Het komt opeens allemaal iets te dichtbij! Eindelijk was ik afgelopen week weer begonnen om van alles te regelen voor de boekhouding en de belasting en nu komt dit er door heen.
Dezelfde dag klaagt mijn zoons directeur dat zoon de sneltest had moeten nemen, dan had hij binnen eer paar uur uitslag gekregen en weet hij wel hoeveel verlies hij nu draait door dit geintje.
Zoon probeer keurig uit te leggen dat volgens hem de sneltest een te groot errorgehalte heeft en dat hij dan zijn vrouw apart die test had moeten laten nemen en dat dat met haar zwangerschap gewoon geen optie is. Er wordt altijd geklaagd over hoe moeilijk het is om personeel te hebben en te houden, maar misschien ligt het ook wel een stukje bij de “bazen” zelf als je dit soort dingen blaat..
Dezelfde avond krijgen we rond twaalf uur al uitslag, het is positief, jippie net wat we nodig hebben in dit huishouden van Jan Steen.
Ik ben de dag daarvoor nog bijna op de Covid afdeling van het Zaans Medisch Centrum opgelopen, omdat die vlak naast die van mijn ooms zijn kamer ligt!
Gelukkig werd ik onmiddellijk gestopt en moest ik omdraaien, the long way around…!
Had ik het daar gemist, krijg ik het thuis…
Ik heb mijn oom geknuffeld en gekust, we hebben handen vastgehouden want hij is totaal de weg kwijt en soms heb je gewoon een knuffel nodig! Ik voel me onwijs schuldig, maar ik weet ook dat hij allang klaar is om te gaan, dus dat maakt het iets beter!
Ondertussen heb ik al een paar dagen pijn in mijn lijf en ben ik hangerig, niet normaal bij iemand die redelijk vol zit met energie, maar griep bestaat nog steeds en ik krijg de indruk dat ik een flinke griep te pakken heb.
Tokyo heeft het op een heel tactvolle wijze over mijn leeftijd die toch aardig in de buurt van de gevarenzone komt, maar ik ben overtuigd dat ik uiterst voorzichtig met mijn gezondheid en vooral dat ik bewust supplementen neem om te zorgen dat ik zo gezond mogelijk door het leven kan.
Ik zal morgen op de 5e dag een test gaan doen maar ik hoop nog steeds dat deze negatief is, ik heb nog te veel te doen en dat moet allemaal op kort termijn af!!
Weet je wat ik echt vervelend vond, haalde ik (eer-)gisteren toch voor de zekerheid alcohol in huis, zodat iedereen zijn handen kan schoonmaken, we hebben al een verdeling voor de toiletten (boven voor hun, beneden voor ons), wij douchen eerst en dan zij pas omdat je na hun 50 min moet wachten zodat het virus dan ook weer weg is….?
Ben ik in de winkelstraat, wil ik uit mijn parkeerhaven, staat er zo een muts die haar auto zodanig neer zet dat ik geen kant op kan. Ze rijdt heel rustig, bijna pesterig naar achteren.
Tokyo zit naar mij te kijken, hij kent mijn auto temperament, haar raampje gaat naar beneden en daar zit mijn beste vriendin die ik al maanden niet meer heb gezien met haar prachtige nieuwe ogen in haar mooie nieuwe auto…
Ik ben op weg naar jouw huis, ben je thuis??
Ik zit haar in verdwazing aan te kijken, thuis euh nou nee, ik ga nu naar je toe!
Ik zoef achter haar aan, veel te blij om haar te zien en wetende dat ik haar niet kan knuffelen zoals ik dat normaal altijd doe…
Thuis aangekomen ren ik mijn auto uit: Je mag er niet in, oudste heeft Covid en ik durf geen risico met je te nemen.
Alhoewel we elkaar regelmatig bitch noemen, zijn we aardig verzot op elkaar. Hmm zegt ze maar ik kwam eigenlijk voor Tokyo??
Ik kijk Tokyo aan, dit is my crazy friend Bri!
Yep I gathered that, zegt hij terwijl hij de auto leeghaalt.
Ze loopt op gepaste afstand mee tot de voordeur, we blijven nog even staan om te kletsen.
Yep gaat goed, nieuwige auto, leuke vent die Tokyo, de rest gaat wel goed, zoon is flink ziek maar is gelukkig jong, schoondochter is een vrouw dus die overleeft het ook en het wordt een dochter, dus idem dito!
“Oh er is een nieuwe uitdrukking bij ons in huis”; zegt ze ter afsluiting, als ik bijna naar binnenloop, ik stop en draai: “hoezo dan?”
“euhh nou X (haar dochter) kwam er mee… “
Haar dochter is mijn poekie, jarenlang heb ik en waarschijnlijk nog een heleboel moeders gehoopt dat ze verkering zou krijgen met onze zonen, maar dat is bij mij niet gelukt, maar ze is wel heel speciaal in mijn ogen, ondanks haar vlijmscherpe opmerkingsvermogen…
“Ze noemt dat een Colette doen!” Ik zit haar even aan te kijken en dan kom ik niet meer bij. Dus als jij een jongere partner neemt als vrouw, dan heet dat van nu af een Colette…..
Als ze wegrijdt krijg ik nog allerlei ingevingen die ik had willen zeggen tegen haar, incl de groeten aan haar dochter!
Het is maar goed dat Covid een dood ding is, anders zou je het alsnog willen vermoorden!
Have a great day
Colette