De dag dat Eric doodging, ben ik de gehele dag ongelooflijk sterk geweest, dat moest immers wel want ik moest al zijn afspraken gaan afzeggen voor cursussen die in de volgende dagen plaats zouden vinden.
Ik heb iedereen en alles zonder al te veel emoties afgebeld en ondertussen uitgelegd dat hij het einde van de ochtend niet zou halen.
Het is opvallend hoe hard je dan op jezelf kunt zijn.
Ondertussen probeerde ik op de eerste hulp kamer zo stil als mogelijk te zijn om Eric maar het gevoel te geven dat ik er continu was.
En geef je de artsen tot drie keer door dat je eigenlijk liever hebt dat ze nu stoppen met hun acties, omdat je allang weet dat hij dood is en jij als de dood bent dat hij kwijlend in een rolstoel hieruit komt.
Ooit hebben we dit afgesproken.
Mijn briljante man, afhankelijk van anderen, dat was niet eens bespreekbaar. Eric genoot zoveel mogelijk van het leven en deed graag wat hij wilde zonder beperkingen van anderen. In zijn eigen beschaafde manier was hij nog meer anarchist dan ik ben, dus afhankelijkheid was geen optie.
Ik wilde er ook niet aan denken dat zijn ziel zou vertrekken zonder mij te zien. Zonder te laten zien hoe ongelooflijk verdrietig ik was dat hij ging, zonder nog een woord tegen elkaar te kunnen zeggen.
Maar je wordt geleefd, je moet beslissingen maken die je de rest van je leven bijblijven en je gaat maar door!
Ik heb in een dag zoveel beslissingen moeten nemen, die allemaal van levensbelang waren, voor hem, voor mij en voor onze kinderen! Ik moet vanaf deze plek mijn hartelijke dank uitspreken voor Jan-Jaap van Peperstraten pastoor uit Alkmaar en goede vriend van onze oudste die na diens telefoontje onmiddellijk naar het ziekenhuis kwam ondanks dat het een van zijn schaarse vrije dagen was.
Hij heeft Eric toen de laatste riten toegediend, zoals bij een goed Katholiek hoort. Ik was onder de indruk hoe de artsen en verpleegsters ons hier voor ruimte gaven en ik was ongelooflijk blij dat het iemand was die Eric respecteerde en die Eric zelf ook respecteerde. Het maakte voor mij een wereld van verschil!
En dan gaat hij naar een kamer toe om te overlijden. Ze hadden nog graag de machine al uit gezet, maar zolang onze jongste er nog niet was, was dat voor mij geen optie.
In de volgende dagen moet je zulke bizarre beslissingen nemen, gaat hij in pak of in relax modus. Het werd relaxmodus en ook nog eens in de polo die hij droeg toen hij 60 werd.
Het werd ook de foto indertijd gemaakt door mijn schoondochter. Genietend van het gezelschap met een drankje in zijn hand, geheel relaxed.Ik zal je een en ander besparen, ik stond verbaasd over mezelf te kijken, dat ik gewoon overal een antwoord op wist en vooral wist dat ik Brigitte Mes moest inschakelen om de schitterendste kaart te maken, die precies bij hem, maar ook bij ons paste.
En wetende dat zij ook de boel goed op de rails zou zetten.
Ik ben haar nog steeds ongelooflijk dankbaar.
Ik ben trots op mijn (maar eigenlijk Eric’s) nichtje die ervoor zorgde dat zowel mijn schoonmoeder als Eric’s peet- en echte tante de kans kregen om afscheid te nemen.
Iedereen die altijd zegt dat ik zo sterk ben, moet zich realiseren dat ik op mijn beurt ongelooflijk trots ben op mijn allerliefste (schoon-) mama.
Drie stiefkinderen en één eigen kind en prompt raakt ze dat eigen kind veel te jong kwijt. Gelukkig hebben mijn jongens wekelijks contact met haar en zijn we afgelopen weekend nog bij haar geweest.
Ze geniet ook mee met haar achterkleinkind en de volgende al in de maak.
Daarna krijg je de tijd om maandenlang op je bed te gaan liggen, omdat je de heleboel gewoon niet aan kunt en niet continu aan je kinderen wilt laten zien dat je helemaal verloren voelt. Ik hoop niet dat ik nog ooit zoveel zal moeten huilen, het heeft mij deze keer al bijna gesloopt.
Afgelopen weekend wilde ik naar mijn schoonmoeder toe, de jongens zijn al een paar keer geweest, maar ik kon het niet opbrengen, zelfs vaak niet om te bellen…
Maar de laatste tijd gaat dat weer een stukje beter dus bood ik aan om langs te komen en dan gelijk ook maar alle informatie delen.Dan komt het moment dat je in alle eerlijkheid tegen je schoonmoeder moet vertellen dat je op weg bent naar een nieuwe relatie.
Zij is haar enige zoon kwijt en jij gaat verder.Ik denk dat dat het meest pijnlijke en ondankbaarste moment uit mijn leven was, ondanks dat ik mijn schoonmoeder ooit lang geleden had beloofd om na Eric nooit meer een relatie beginnen voor de simpele reden dat ik dan geen zin meer zou hebben om sokken te wassen.
Het was gepikt van mijn moeder die altijd zei dat als jouw vader overlijdt, dan ga ik nooit meer samenwonen, nooit meer ondergoed of sokken wassen…
Gelukkig toen zij ging dementeren, kon hij dat allang allemaal zelf en anders vroeg hij het wel aan mij.
Ik sta naast haar en zeg: mam ik moet je wat vertellen… Ik heb een nieuwe relatie, het spijt me!
En mam reageert als mijn allerliefste mam: Colette, moet je doen, je leven gaat verder, dat moet je gewoon doen!
Weer een moment dat je je klote en geweldig tegelijkertijd voelt, super schuldig maar ook heel opgelucht! En zo trots op mam!
Aanstaande vrijdag is het 6 maanden geleden dat mijn allerliefste overleed en wordt het de dag om mijn nieuwe vriendje voor te stellen aan mijn kinderen…
Ze weten er al van, ze hebben foto’s gezien en hebben hem via de telefoon gesproken en we gaan kijken hoe we van hier verder gaan.
En natuurlijk is het veroorzaakt door het ontmoeten van hersens waarbij wij de normale heersende sociale conventies compleet naast ons neer leggen.
Het worden spannende tijden omdat we ook niet weten hoe er op ons gereageerd gaat worden.
Wij zijn in alle opzichten compleet het tegenovergestelde van elkaar.
Maar een ding hebben we met elkaar gemeen: wij zijn alle twee sapia sexueel, we vallen op elkaars hersens en dagen elkaar uit.
En mam, zij gaat hem zonder meer ontmoeten in de toekomst.