Nadat we door een volgestopte periferie Parijs waren doorgekomen, waar we werkelijk met 20 km per uur reden en ook nog een afslag miste omdat ik met iemand aan de telefoon was en dus een flink eind terug moest komen rijden, kwamen we aan bij het laatste stukje tolweg wat ons naar Versailles zou brengen.
Net voor de tunnel is duidelijk aangegeven dat de hoogte maar 2 meter zou mogen zijn op dit stuk tolweg, wat ik ietwat gemist had, maar precies op de kruising tussen die wegen zag ik het wel en dook rechtsaf om niet vast te lopen met mijn 3m10 hoge camper.
Mag ik hier gelijk het (gelukkig weinige) verkeer in de tunnel die er op hun eigen “soepele” Franse manier, gepaard met veel claxon en lichtsignalen mij duidelijk maakten dat ik flink wat borden gemist had. Ik zal dit niet vaak zeggen, maar ze hadden helemaal gelijk!
Dat zag ik namelijk toen ik opnieuw een poging waagde om ergens in de buurt van Versailles te komen, ik moest namelijk omkeren om opnieuw te proberen en toen nam ik eindelijk alle waarschuwingsborden waar!
Mag ik ook wel opmerken dat ik het reuze bizar vind, dat er midden in Frankrijk een gedeelte autobaan is waar je niet hoger mag ziijn dan 2 meter?
Enfin de vrachtwagen route maakte veel goed, we reden langs prachtige huizen, dwars door Versailles, langs het Paleis naar achter de tuinen om daar een parkeerplek voor de camper te vinden.
De zon scheen en de plek vonden we snel, dus na wat te hebben gegeten en de honden uitgelaten, gingen wij per fiets en step richting Paleis waarbij we langs schitterende hekken kwamen waar er bomen stonden, die eigenlijk minimaal 1000 km zuidelijker gevonden worden.
Zullen we eeest de tuinen ingaan, maar ik was te nieuwsgierig omhet Paleis te zien.
Tokyo heeft altijd zijn gps aanstaan, maar ik heb wegengeheugen, dus we waren er snel in de buurt. In de zijstraat van het Paleis stond het vol met zogenaamde Pinguins, in alle leeftijden, kleuren en sexen, maar iedereen droeg zwarte kleding, wit shirt, zwarte rok of broek en zwarte nette schoenen (pas des basquets) en ik moet dan natuurlijk dan aan iemand vragen of dit van een school was?
Non madame, nous travallions dans la Palais!
Ik dacht nog, hoezo dan?
Gaan die allemaal op hetzelfde moment naar buiten voor een pauze dan? Even verder werden we gestopt, of we even door wilden lopen? Ik had duidelijk mijn hersens niet aanstaan, want t koste mij minstens 5 minuten eer ik door had dat iedereen buiten stond voor een bomalarm, de derde in drie dagen.
Nou kom ik daar nooit zo van onder de indruk, ik heb op Heathrow Airport gewerkt in de zeventiger jaren, waarin elke koffer een potentieele bomb kon zijn, waar je bij binnenkomst in een nachtclub werd gefouilleerd en je tas omgekeerd! I was there!
Daarom weet ik ook dat bomalarms meestal door infantielen debielen worden ingebeld, maar dat je dat ook nooit kunt negeren ! Ik heb terminal 2 in mijn tijd wel tig keren helpen ontruimen, het maakt je flink laconiek!
Dat proefde ik ook bij de Politie, ze probeerden wel die aanwezige mensen weg te krijgen, maar ze hadden het al een paar keer te vaak gedaan!
Wij fietste overal tussendoor, om tegenover de ingang op de stoep even te blijven hangen, omringd door teleurgestelde buitenlanders, en mistroostige gidsen die hun geld vandaag niet zouden verdienen.
Een ding is wel anders, en gelukkig maar, ik denk dat ze tegenwoordig wel de beller kunnen vangen en in alle eerlijkheid mogen ze in mijn opinie daarop lijfstraffen loslaten. De stress, de ellende, het verdriet wat ze met dat simpele telefoontje teweeg brengen is onbeschrijflijk. Hoeveel mensen gisteren werden geweerd, om daarna het nooit meer te kunnen zien, zijn in de duizenden.
Gelukkig kunnen Tokyo en ik nog ern nachtje blijven, we staan zo op, lopen de hondjes en gaan dan nog een poging wagen. Mijn hart breekt een beetje voor al die mensen die dat nu niet meer kunnen.
Gelukkig was het Hotel de Ville ook mooi, dus hebben we daar lekker fotos gemaakt.
Ik wens jullie een heerlijke dag!
Versailles op Alice’s verjaardag 19 oktober 2023