Ik maak wel eens grappen over mijn vriendje, over hoe jong hij is en hoe oud ik ben, maar het gekke is dat als we samen zijn, wij alle twee niet door hebben dat er een groot verschil is tussen ons, ik bedoel behalve onze leeftijd, komen we ook nog eens uit twee hele verschillende werelden, zijn we twee verschillende huidskleuren, hebben we andere ervaringen, ik de ervaringsdeskundige en hij de wetenschapper.
Er zouden dus genoeg punten kunnen zijn waar we over zouden kunnen vallen, maar dat hebben we niet door als we samen zijn.
Er wordt dan ook vaak genoeg tegen mij gezegd dat ik bof dat ik zo jong vriendje heb, ik denk ook dat ik bof, maar dat is voor een heel andere reden.
Ik bof omdat ik een heel lief vriendje heb, waar ik diepe conversaties mee kan hebben over van alles en nog wat en dan ook nog flink pissig met elkaar kunnen worden omdat onze wereldopinies zo een stuk uit elkaar liggen.
Saillant detail, dat had ik met Eric ook, maar wij waren van eenzelfde leeftijd en dan krijg je ook dezelfde ervaringen door de jaren heen en zo konden wij redelijk makkelijk elkaars punt zien.
Mijn vriendje heeft een millennium inzicht die flink verschilt van die van mij en heeft de grappige neiging om je dan helemaal in de hoek vast te zetten, waarna ik mezelf als een leeuw probeer te verdedigen tegen een groep Hyena’s en dan gaat het soms iets te hard voor hem. En dan word ik gecorrigeerd op een keiharde manier.
Ik moet terecht namelijk leren om dan niet persoonlijk te worden, maar om gewoon met goede onderbouwde argumenten die hoek weer uit te komen, terwijl hij ondertussen mij met “wetenschappelijke” informatie om de oren slaat, die ik negeer omdat ik uit eigen ervaring weet dat het niet zo is…
En dan word ik vals…
Het is een puntje waar ik probeer aan te werken maar waar hij ook aan moet werken want wetenschappelijk is niet altijd correct, zoals menigeen (vooral “ouderen”) weten en dan heb ik de neiging om te zeggen: toe nou jongetje, hou op, heb ik al geprobeerd en dat werkt zo niet!
Maar dat is niet een argument dat meneer accepteert… want waar is mijn conclusie dan opgeschreven, hèh hèh??
En dan realiseer ik mij opeens dat ik in precies dezelfde positie zit als een ervaringsdeskundige tegenover een wetenschapper, je hebt het al honderd keer zo gedaan, het kan en dan werkt het ook, maar het kan dat nooit doen volgens de expert want dan zou het vastlopen op ….
Misschien gooi ik mij de volgende keer wel in zijn armen, terwijl ik dan huilend zal toegeven dat hij echt wel gelijk heeft, maar ik denk dat het niks uitmaakt. Het gaat hem namelijk niet over de eindconclusie, het gaat hem over de argumentatie en die probeer ik nu onder de knie te krijgen en hij heeft te snel door als ik de dramaqueen speel.
Ja ik bof met hem, hij is een buitengewoon lieflijk integer mens, ik realiseer mij perfect dat het geen eeuwige relatie zal zijn, daarvoor liggen onze nummers te ver uit elkaar.
Ik ben begonnen met af te sluiten en hij begint pas te leven.
Toch moet ik uitkijken dat ik een dezer dagen niet iemand een kat geef omdat ik weer als een bofkont word weggezet, die kleine jongetjes verleid.
Want niet alleen doe je dan onze relatie te kort, maar zeker zijn volwassenheid, intelligentie en inlevingsvermogen.
Mensen komen bij elkaar om van elkaar te leren, tenminste als je mazzel hebt, en dat heb ik, want ik leer een heleboel van hem en hij van mij en daarom ook denk ik dat we alle twee boffen dat we elkaar zijn tegengekomen en van elkaar dingen leren die we eerder niet konden leren.
Dus ja, ik bof, maar nooit voor de reden die jij denkt!